Νέα ιδέα αναδημοσιεύω σήμερα.
Και τις νέες ιδέες τις χειροκροτούμε!
Πόσο μάλλον όταν έχουν να κάνουν με έναν καλό σκοπό!
Πιάνουν-δεν πιάνουν τα χεράκια σου
όλο και κάτι θα μπορείς να φτιάξεις
σε κάρτα, μεγάλη ή μικρή,
ή ακόμα και μια μικρούλα καρτ ποστάλ
με κάποιο μήνυμα αγάπης, ενθάρρυνσης ή ελπίδας,
για παιδιά που δεν έχουν γνωρίσει την αγάπη,
παρά μόνο το σκληρό πρόσωπο της ζωής!
Το Αγριμιώ μας, στην μακρινή Μελβούρνη,
που προσφέρει εθελοντικά έργο σε Ίδρυμα με παιδιά
τα οποία παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά
(κυρίως λόγω της εγκατάλειψης από τους γονείς)
είχε μια υπέροχη ιδέα:
Να γεμίσει τους άχρωμους κι αποστειρωμένους τοίχους των παιδιών
στο Ίδρυμα με μηνύματα αγάπης από μακριά
και μάλιστα από τη δική της πατρίδα.
Αναμεταδίδω από τα Βότσαλα στη λίμνη
Σκοπός είναι να φτιάξουμε μια καρτ-ποστάλ στην αγγλική με ένα θετικό μήνυμα και να τις συγκεντρώσουμε για το γραφείο μου και το σαλόνι των παιδιών στον χώρο μας. Οι έφηβοι είναι παιδιά με ή χωρίς γονείς, με διάφορους εθισμούς και ψυχολογικά προβλήματα. Αρκετά από αυτά κακοποιημένα ή/και παραμελημένα. Άλλα με ιστορικό διατροφικών διαταραχών κι άλλα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Πολλά από αυτά έχουν περάσει από φυλακές ανηλίκων και τα περισσότερα δεν πάνε σχολείο…
Συνήθως οι χώροι αυτοί είναι αποστειρωμένοι. Πόρτες ασφαλείας και τζάμια διπλά που κλειδώνουν όλη μέρα…Λευκοί τοίχοι, ασπρισμένοι από την χλωρίνη και την παγερή αδιαφορία των φορέων. Πολλές φορές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, έπιπλα, θεραπευτές και ειδικούς.
(...) Το σπίτι μας αναπνέει, πονάει, ματώνει και επιβιώνει όπως κάθε σπίτι.Όμως ήρθε ο καιρός για μια δραστική αλλαγή. Για μια ανανέωση!
Για αυτό σκέφτηκα να καλέσω όλους εσάς να με βοηθήσετε να γεμίσω τους τοίχους μας με ιστορίες – ιστορίες καθημερινής τρέλας, αισιοδοξίας, χαράς και γέλιου. Μα πάνω απ’όλα ιστορίες φιλίας, επιβίωσης και γενναιότητας. Τα μηνύματα από την χώρα του Ήλιου δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ζεστά!
Για να λάβετε μέρος στο project πρέπει:
(α) να μην διαθέτετε απαραίτητα καλλιτεχνική φλέβα αλλά να θέλετε να χαρίσετε ένα χαμόγελο στα παιδιά αυτά (και σε εμένα που μένω μαζί τους κάτω από αντίξοες συνθήκες και τραγικές ελλείψεις… τώρα όποιος θέλει να κάνει κάτι για εμένα αποκλειστικά στην ελληνική όχι απλά δεν θα παρεξηγήσω, αλλά μάλλον θα με πάρουν και τα ζουμιά, ε; ),
(β) να αναδημοσιεύσετε την ανάρτηση αυτή στο ιστολόγιο σας ώστε να προσκαλέσουμε περισσότερο κόσμο στο εγχείρημα αυτό,
(γ) να φτιάξετε την καρτούλα σας (μέγεθος Α5-Α6), να την φωτογραφίσετε, να την αναρτήσετε στο ιστολόγιο σας και κατόπιν συνεννοήσεως μαζί μου να μας την στείλετε εδώ.
http://princess-airis.blogspot.gr/2013/08/postjoy-by.html
Όλη η ιδέα στηρίχτηκε σε ένα άλλο project, το Post Secret.
Εγώ ήδη σκέφτηκα μερικά μηνύματα.
Μένει μόνο η υλοποίηση από άποψη ...ζωγραφικής!
Ελπίζω μέσα στην επόμενη εβδομάδα να είμαι έτοιμη!
Περιμένω τη συνεργασία σας με χαρά!
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
και εδώ σας παραθέτω την απάντηση της Αγριμιώς (την οποία δεν γνωρίζω και δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν από εδώ μπλογκερ ) σε καποιον που απλά δεν πιστεύει στην αγάπη (γιατί απλά δεν του τη μάθανε και γιατί απλά δείχνει να συμβιβάστηκε στην αμάθεια αυτή και δεν θέλησε και να μάθει ο ίδιος ... όμως ποτέ δεν είναι αργά και ποτέ δεν πρέπει να λέμε στον άλλον "να παθεις" ή "να πάθαινες" ο,τι έπαθα !! Μπράβο Αγριμιώ ... άτομα σαν έσενα χρειάζεται η κοινωνία μας !!!
.."" agrimio1 Αυγούστου 2013 - 2:22 μ.μ.
Προσπαθώ να μπω στην θέση σου και να δω το θέμα από την δική σου οπτική γωνία. Όπως το βλέπω κι από την θέση του εκπαιδευτικού. Κι από την θέση του ψυχολόγου-κοινωνικού λειτουργού. Όπως και από την θέση μιας νεαρής κοπέλας, που με δυσκολία μπήκε στο πόστο αυτό, με διαπραγματεύσεις από το υπουργείο λόγω του νεαρού της ηλικίας μου και των υψηλών μου διακρίσεων. Προσπάθησα...
Μετά ανοίγω τα μάτια και κοιτάω τριγύρω μου. Σκέφτομαι τον πληθυσμό με τον οποίο μένω - γιατί ΔΕΝ δουλεύω εδώ. Μένουμε μαζί με τα παιδιά. 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Επτά ημέρες την εβδομάδα. Βλέπω τους λευκούς από χλωρίνη τοίχους, τους διαδρόμους, τα κρεβάτια... Και θυμάμαι εικόνες από ορφανοτροφεία στην Ελλάδα, όσο ταπεινά κι αν ήταν, με ροζ κρεβατάκια και εμπριμέ τοίχους. Και ξέρεις τι βλέπω; Ότι λείπει το χρώμα από την ζωή μας.. κι αυτή η έννοια της οικογένειας. Πολύ πιθανόν κι από την δική σου, για να είσαι τόσο αρνητικός/ή και να το βλέπεις ως αυθαιρεσία.
Και όχι, τα παιδιά εδώ δεν είναι κατ'ανάγκη ορφανά. Είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, συνήθως από τους ίδιους τους τους γονείς ή από την Εκκλησία (άλλη καυτή πατάτα κι αυτή!). Ή παιδιά εθισμένων γονέων, τα οποία εθίστηκαν στα ναρκωτικά από βρέφη και τώρα βρίσκονται μαζί μας. Το υπουργείο τα απομάκρυνε από τις οικογένειές τους για να τα "σώσει". Και τα πέταξε εδώ...
Έχει τύχει ποτέ να μείνεις σε ένα δωμάτιο 3Χ4; Ξέρεις πως είναι να περνάς όλη σου την ημέρα σε ένα τέτοιο κατάλευκο δωμάτιο; Γιατί εγώ διάλεξα να κοιμάμαι σε ένα από τα δωμάτια των παιδιών κι όχι στον χώρο των υπεύθυνων... με το δικό μου σαλόνι και τηλεόραση ή γραφείο. Ονομάζεται ισότητα. Όσες φορές συζήτησα με τα παιδιά για τις εγκαταστάσεις, πήρα πάντα τις ίδιες απαντήσεις. Πολύ λευκό. Πολύ άδειο. Πολύ στενόχωρο. Πολύ μουντό. Πολύ σιωπηλό. Πολύ ξένο. Πολύ αδιάφορο... Λοιπόν, τους λέω κάθε φορά, τι λέτε να το κάνουμε δικό μας;
Η αυθαιρεσία βρίσκεται μονάχα στα μάθια του κατόχου της.. Τώρα εάν έπρεπε να'χαμε μεγαλώσει και σε ορφανοτροφεία για να ανέβουμε στα μάθια σου, συγγνώμη αλλά δεν το ήξερα.
Με εκτίμηση,
Αγριμιώ