Με τον Τάκη, το δωδεκάχρονο γειτονόπουλο μας είχαμε πάντα ήρεμες και χαμογελαστες κουβέντες, κάθε φορά πού τύχαινε να συναντηθούμε στην είσοδο της πολυκατοικίας ή στο πεζοδρόμιο, σε ώρες πού γύριζε από το κοντινό σχολείο του.
Του είχα πει κάποτε πως μου θύμιζε τα δικά μας άγόρια οταν ήταν κι αυτά στην ηλικία του, κι από τότε έδείχνε μια διάθεση να με ενημερώνει, πού καί πού, για τα του σχολείου του ή να δέχεται κάποια πειράγματα μου
Του είχα πει κάποτε πως μου θύμιζε τα δικά μας άγόρια οταν ήταν κι αυτά στην ηλικία του, κι από τότε έδείχνε μια διάθεση να με ενημερώνει, πού καί πού, για τα του σχολείου του ή να δέχεται κάποια πειράγματα μου
για τα ...καρφάκια των μαλλιών του.
Έτσι, το περασμένο καλοκαίρι, είχαμε πολλές φορές αρχίσει τίς κουβέντες μας με τη φράση «Του χρόνου στο Γυμνάσιο...", καί τα έξυπνα μάτια του να φωτίζονται από μια συγκινητική λαχτάρα καί προσμονή.
Προχθές το πρωί τον είδα να κάθεται στο κεφαλόσκαλο της εισόδου καί να ασχολείται άκεφος μ' ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ακολούθησε ό πιο κάτω διάλογος:
- Καλημέρα, Τάκη. Πώς καί δεν είσαι στο σχολείο;
-Έχουμεκατάληψη.
-Ξέρεις γιατί κάνετε κατάληψη;
- Διαμαρτυρόμαστε για κάτι νόμους καί για να βοηθήσουμε τους καθηγητές πού ζητούν περισσότερα λεφτά από την κυβέρνηση.
Θα την εκβιάσουμε την κυβέρνηση, μας λένε.
- Εσύ δεν θέλεις να πηγαίνεις σχολείο;
- Θέλω, πώς δε θέλω; Άλλα πώς, άφοϋ είναι κλειστό;
- Γίνανε καταστροφές στο σχολείο σου αυτές τίς μέρες;
- "Ε, όσο να 'ναι... όταν γίνεται χαβαλές.
- Με το να χάνετε, όμως, εσείς μαθήμα τα καί να γίνονται χάλια οι χώροι πού είναι για να τους χρησιμοποιείτε εσείς καί οι καθηγηϊές σας, νομίζετε ότι κάνετε κακό στην κυβέρνηση;
- Μμμ...
Το... συντονιστικό όργανο της κατάληψης του Σχολείου, μας λέει ότι αύτη είναι υποχρεωμένη να πληρώσει καί να τα ξαναφτιάξει.
- Το ξέρεις, όμως, ότι για όλα αυτά, πού ανήκουν σε όλους τους μαθητές, ήδη έχουν δώσει χρήματα όλοι οί Έλληνες, όπως καί οί γονείς σου, γιατί πληρώνουν φόρους; Όσοι κάνουν τίς καταστροφές δεν πρέπει να τιμωρηθούν:
- Πού να τους βρουν καί ποιος να τους πιάσει; Ξέρετε, ή αστυνομία δεν μπορεί να μπει γιατί υπάρχει αυτό το... να δεις πώς το λένε...
μμμ... ναι υπάρχει το άσυλο.
- Καί τα μαθήματα πού χάνονται; Ό καιρός περνάει καί υπάρχουν άλλα παιδιά πού μορφώνονται την ώρα πού εσύ χαζολογάς.
Αϋριο -μεθαύριο, αυτά είναι τα παιδιά πού θα προκόψουν.
- Θα τα μάθουμε όλα αργότερα, στο φροντιστήριο, μας είπε ό κύριος.
Το βλέπω καί από τον εξάδελφο μου πού λέει πώς δεν μαθαίνει τίποτα στο Λύκειο, αλλά μόνο στο Φροντιστήριο.
Το καλύτερο, μας είπε ένα μεγάλο παιδί, το πετυχαίνει όποιος βρίσκει αργότερα κάποιο μέσον καί διορίζεται στο Δημόσιο.
- Μα στο Δημόσιο όλοι λένε πώς οί μισθοί είναι μικροί καί δεν φτάνουν για να ζήσει μια οικογένεια.
- "Ε, θα κάνουμε απεργία μόλις διοριστούμε καί ή κυβέρνηση θα αναγκαστεί ν'αυξήσει τους μισθούς. Έτσι δεν κάνουν όλοι;
Έφυγα σιωπηλή.
Δεν είχα όρεξη για πειράγματα καί δεν ήξερα καί τί να του απαντήσω.
Θυμήθηκα τη γεμάτη υγεία καλοκαιρινή προσδοκία του «...για το Γυμνάσιο» καί σκέφτηκα ότι, στίς λίγες εβδομάδες πού πέρασαν, ό καημένος ό Τάκης, ό αυριανός πολίτης αυτής της πατρίδας, είχε ήδη μάθει τί σημαίνει «κατάληψη, εκβιασμός, απαίτηση, χαβαλές, μέσον, φροντιστήριο, απεργία, υποχρέωση της κυβέρνησης, άσυλο καί ατιμωρησία».
Ποιος να του μιλήσει για «καθήκον, χρέος, μόχθο, ατομική ευθύνη, πνευματικά εφόδια, μόρφωση καί πρόοδο»;
Είχε ήδη ...παραμορφωθεί.
"Ας είναι καλά οί εκπαιδευτές του!
Έτσι, το περασμένο καλοκαίρι, είχαμε πολλές φορές αρχίσει τίς κουβέντες μας με τη φράση «Του χρόνου στο Γυμνάσιο...", καί τα έξυπνα μάτια του να φωτίζονται από μια συγκινητική λαχτάρα καί προσμονή.
Προχθές το πρωί τον είδα να κάθεται στο κεφαλόσκαλο της εισόδου καί να ασχολείται άκεφος μ' ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ακολούθησε ό πιο κάτω διάλογος:
- Καλημέρα, Τάκη. Πώς καί δεν είσαι στο σχολείο;
-Έχουμεκατάληψη.
-Ξέρεις γιατί κάνετε κατάληψη;
- Διαμαρτυρόμαστε για κάτι νόμους καί για να βοηθήσουμε τους καθηγητές πού ζητούν περισσότερα λεφτά από την κυβέρνηση.
Θα την εκβιάσουμε την κυβέρνηση, μας λένε.
- Εσύ δεν θέλεις να πηγαίνεις σχολείο;
- Θέλω, πώς δε θέλω; Άλλα πώς, άφοϋ είναι κλειστό;
- Γίνανε καταστροφές στο σχολείο σου αυτές τίς μέρες;
- "Ε, όσο να 'ναι... όταν γίνεται χαβαλές.
- Με το να χάνετε, όμως, εσείς μαθήμα τα καί να γίνονται χάλια οι χώροι πού είναι για να τους χρησιμοποιείτε εσείς καί οι καθηγηϊές σας, νομίζετε ότι κάνετε κακό στην κυβέρνηση;
- Μμμ...
Το... συντονιστικό όργανο της κατάληψης του Σχολείου, μας λέει ότι αύτη είναι υποχρεωμένη να πληρώσει καί να τα ξαναφτιάξει.
- Το ξέρεις, όμως, ότι για όλα αυτά, πού ανήκουν σε όλους τους μαθητές, ήδη έχουν δώσει χρήματα όλοι οί Έλληνες, όπως καί οί γονείς σου, γιατί πληρώνουν φόρους; Όσοι κάνουν τίς καταστροφές δεν πρέπει να τιμωρηθούν:
- Πού να τους βρουν καί ποιος να τους πιάσει; Ξέρετε, ή αστυνομία δεν μπορεί να μπει γιατί υπάρχει αυτό το... να δεις πώς το λένε...
μμμ... ναι υπάρχει το άσυλο.
- Καί τα μαθήματα πού χάνονται; Ό καιρός περνάει καί υπάρχουν άλλα παιδιά πού μορφώνονται την ώρα πού εσύ χαζολογάς.
Αϋριο -μεθαύριο, αυτά είναι τα παιδιά πού θα προκόψουν.
- Θα τα μάθουμε όλα αργότερα, στο φροντιστήριο, μας είπε ό κύριος.
Το βλέπω καί από τον εξάδελφο μου πού λέει πώς δεν μαθαίνει τίποτα στο Λύκειο, αλλά μόνο στο Φροντιστήριο.
Το καλύτερο, μας είπε ένα μεγάλο παιδί, το πετυχαίνει όποιος βρίσκει αργότερα κάποιο μέσον καί διορίζεται στο Δημόσιο.
- Μα στο Δημόσιο όλοι λένε πώς οί μισθοί είναι μικροί καί δεν φτάνουν για να ζήσει μια οικογένεια.
- "Ε, θα κάνουμε απεργία μόλις διοριστούμε καί ή κυβέρνηση θα αναγκαστεί ν'αυξήσει τους μισθούς. Έτσι δεν κάνουν όλοι;
Έφυγα σιωπηλή.
Δεν είχα όρεξη για πειράγματα καί δεν ήξερα καί τί να του απαντήσω.
Θυμήθηκα τη γεμάτη υγεία καλοκαιρινή προσδοκία του «...για το Γυμνάσιο» καί σκέφτηκα ότι, στίς λίγες εβδομάδες πού πέρασαν, ό καημένος ό Τάκης, ό αυριανός πολίτης αυτής της πατρίδας, είχε ήδη μάθει τί σημαίνει «κατάληψη, εκβιασμός, απαίτηση, χαβαλές, μέσον, φροντιστήριο, απεργία, υποχρέωση της κυβέρνησης, άσυλο καί ατιμωρησία».
Ποιος να του μιλήσει για «καθήκον, χρέος, μόχθο, ατομική ευθύνη, πνευματικά εφόδια, μόρφωση καί πρόοδο»;
Είχε ήδη ...παραμορφωθεί.
"Ας είναι καλά οί εκπαιδευτές του!
Μερόπης Ν.Σπυροπούλου
Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τ. 419, Νοέμβριος 2006.
