o Ναυτικός που αρνήθηκε τη Θάλασσα

«...κάποιο πρωί θ' ακουστεί μια μοναχική σάλπιγγα, ένα μεγάλο όλο φως σύννεφο θα 'ρθει και θα καλύψει τα πάντα, η φωνή της δόξας θα υψωθεί παντοδύναμη καλώντας με κι εγώ θα πεταχτώ μονομιάς επάνω και θα την ακολουθήσω ολομόναχος. Να γιατί δεν κοίταξα να παντρευτώ. Περίμενα, περίμενα συνέχεια και στο μεταξύ πέρασα τα τριάντα».

Ποιος αλήθεια ήταν ο λόγος που δεν της είχε πει τίποτε απ' όλ' αυτά; Ίσως επειδή δεν ήταν

σίγουρος πως θα τον καταλάβαινε. Αλλά δεν της είχε μιλήσει ούτε και για το πώς έβλεπε

τον ιδανικό έρωτα. Που ήταν όμως τι; Μα η συνάντηση ενός άντρα με την τέλεια γυναίκα

—πράγμα που συμβαίνει μονάχα μια φορά στη ζωή καθενός— και η ταυτόχρονη σε κάθε

τέτοια περίπτωση παρουσία του θανάτου, που σαν αορατός Πάνδαρος θα έσερνε και τους

δυο τους στο προαποφασισμένο αγκάλιασμα. Δεν αποκλειόταν καθόλου η φαντασίωση

του αυτή να οφειλόταν στις υπερβολές που κυριαρχούσαν στους στίχους των τραγουδιών

της πολυαγαπημένης του λαϊκής μουσικής. Με τον καιρό όμως είχε ουσιαστικοποιηθεί κι

έμενε κουρνιασμένη σε κάποια απόμακρη κόχη του μυαλού του, μπερδεμένη μ' ένα σωρό

άλλα πράγματα όπως ο συριγμός του παλιρροιακού κύματος ή η ανεξέλεγκτη δύναμη της

πλημμυρίδας και το καταιγιστικό σπάσιμο των αφρών πάνω στους σκοπέλους.

Yukio Mishima

*μτφ: Βαγγέλης Κατσάνης