Αυτόχειρας
""Μαζεύτηκαν όλοι οι αναμάρτητοι έξω απ' το σπίτι μου να με λιθοβολήσουν. Γνωστά πρόσωπα. Υπεράνω κάθε υποψίας πως δεν έχουν αμαρτίες. Τους άνοιξα την πόρτα από μόνος μου πριν προλάβουν να χτυπήσουν. Και βγήκα έξω στην αυλή. Τα μετεξεταστέα βλέμματά τους, με κοιτούσαν με απορία. Που δε φοβόμουν το Θάνατο ενώ αργά ή γρήγορα θα τον είχα κι αυτόν επισκέπτη. Ποτέ όμως δε φοβήθηκα κάτι που αξίζω. Μα μία ερώτηση που γεννιέται κάπου εδώ, είναι το ποιος μπορεί να σου δώσει αυτό που αξίζεις; Πόσω μάλλον Θάνατο! Πρέπει να είναι κάποιος άνθρωπος γυμνός. Και όλοι αυτοί εκεί έξω, ήταν ντυμένοι σαν κρεμύδια! Έκλαιγα για αυτό, από μέσα σου. Πρέπει να είναι κάποιος άνθρωπος που το ΕΓΩ δεν το βάζει ποτέ πρώτο σε μία πρόταση. Ούτε τελευταίο. Ίσως στη μέση για να το πιέσουν οι άλλες λέξεις και να πεθάνει από ασφυξία. Και όλοι αυτοί έξω από τα 24 γράμματα της αλφαβήτου, ήξεραν μόνο 3. ΕΓΩ! Ενώ εγώ, με βλέμμα πια ολοκάθαρο, σαν καλοκαιρινός ουρανός σε ξαστεριά, ήξερα πως η αμαρτία τους να με θανατώσουν, είναι μεγαλύτερη από τις άπειρες δικές μου. Αυτοί δεν το ήξεραν. Δεν το ξέρουν. Δε θα το μάθουν ποτέ. Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να τους δείξει τους εαυτούς τους, απέναντί τους ακριβώς, ήμουν εγώ, μα με σκότωσαν. Και δεν έχω τρόπο ως νεκρός να "πειράξω" την πραγματικότητα. Ξέρω τι έκανα. Έχω μετανιώσει. Όχι για αυτά που κέρδισα, αλλά γι' αυτά που χάνω. Στη ζωή μου άκουσα μπόλικες ιστορίες. Κάποιες από αυτές έλεγαν, πως κάποιο πρόσωπο έγραψε γράμμα σε κάποιο άλλο, λίγο πριν πεθάνει και στο γράμμα υπήρχαν πιτσιλιές από αίμα. Το πρόσωπο για το οποίο ήταν γραμμένο το γράμμα, απέμεινε με θλιβερά αναμνηστικά. Μία ντουζίνα κόκκινες πουά πιτσιλιές και ένα υστερόγραφο που έλεγε "Καλό ταξίδι. Σ' αγαπώ". Το "Καλό ταξίδι" το έλεγε στον εαυτό του και το "Σ'αγαπώ" σ' αυτήν. Δίκαια πράγματα. Μισά μισά. Μία άλλη ιστορία λέει, πως ένα πρόσωπο έγραψε ένα γράμμα σ' ένα άλλο και το άλλο πρόσωπο όταν το είδε, κατάλαβε πολλά. Τόσα τουλάχιστον ώστε να ξεκινήσει διαδικασίες ανοικοδόμησης στις γειτονιές της ψυχής.. Υπάρχει και μία ιστορία που ως νεκρός, δεν μου επιτρέπεται να την πω σε ζωντανούς. Κρίμα γιατί ήταν η σημαντικότερη από τις άλλες δύο..""
από blog ...http://www.1978.gr και Βαγγέλη Ευαγγελίου
υ.γ. ο ίδιος έχει πει για τον ίδιον : ''Συνομιλώ με την εποχή μου. Με εμένα. Με τους άλλους. Ο αναγνώστης δεν πρέπει να ξεκινήσει με την επιθυμία να με καταλάβει, διότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Άλλωστε θα ήταν δυστύχημα για μένα να είμαι κατανοητός, γι' αυτό και στα κείμενά μου δεν είχα την απερισκεψία να παράσχω υπερβολικές διευκρινήσεις για το τι θέλω να πω. Δε γράφω για να καταλάβουν οι αναγνώστες, αλλά για να νιώσουν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου