Η Ανοιχτή Αγκαλιά των «Φίλων Κοινωνικής Παιδιατρικής» είναι μία Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση με έδρα της στο Νοσοκομείο Παίδων Π. & Α. Κυριακού.
Ιδρύθηκε το 1994 από μία ομάδα εθελοντριών, με στόχο τη δημιουργία μιας ζεστής αγκαλιάς που θα χωράει όλα τα παιδιά που υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις στα νοσοκομεία. Η αποδοχή της προσφοράς μας από τα παιδιά και τις οικογένειές τους ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Σήμερα, χάρη στη συνεισφορά των εθελοντών μας και στην στήριξη των Χορηγών, βάλαμε τις βάσεις για μια νέα, πιο ανθρώπινη και πιο ουσιαστική αντιμετώπιση του θέματος «παιδική ασθένεια».
Αν θέλεις … Μπορείς να κάνεις πιο μεγάλη και πιο πλατιά την Ανοιχτή Αγκαλιά μας!!
Μπορείς να στηρίξεις με πολλούς τρόπους τα σχέδια που κάνουμε για τη ΖΩΗ.
Για τη ΖΩΗ των παιδιών που νοσηλεύονται στα Νοσοκομεία.
Για τη ΖΩΗ πολλών συνανθρώπων μας που μας έχουν ανάγκη.
Τρίτη 29 Μαϊου: Οι Τούρκοι αρχίζουν την επίθεση από την πύλη του Αγ. Ρωμανού όπου το τείχος ήταν σχεδόν κατεστραμμένο. Οι πρώτες επιθέσεις αποκρούσθηκαν μετά από μάχη σώμα με σώμα στις οποίες ήταν παρόντες ο Ιουστινιάνης και ο Κων/νος. Σ' αυτή τη μάχη τραυματίστηκε ο Ιουστινιάνης και κατέφυγε στο Γαλατά.
ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗ: "Η κακή τύχη ηθέλησε και ελαβώθη ο καπετάνιος Γιουστουνιάς ( Ιουστινιάνης) με μια σαϊττέα εις τα σαγόνια και έτρεχε το αίμα εισέ όλο του το κορμί, και εσκιάχθη να μην αποθάνη, και δεν εμίλησε λόγον να βάλη άλλον εις τον τόπον του, μόνε άφησε τον πόλεμον καί έφυγε κρυφά, δια να μην τζακιστούνε οι σύντροφοι του. Και εμπήκανε οι εχθροί μέσα. Οπού αν ήθελε αφήσει άλλον εις τον τόπον τον, δεν ηθέλανε εμπή, οι εχθροί και ήθελε κρατεί τον πόλεμον και δεν ήθελε χάσει την χωράν, τόσο ότι ακόμα αντιστέκανε οι Ρωμαίοι και πολεμούσανε ανδρείως- και εσκλήρυνε πολλά ο πόλεμος. Και ο βασιλεύς, ωσάν· έμαθε ότι ελαβώθη ο καπετάνιος και έφυγε, τότε επήγαινε με αναστεναγμόν να τον ευρή, και ερωτά πού 'να τον ευρή. Και οι πολεμιστάόες, οι σύντροφοι του, επολεμούσανε χωρίς καπετάνιο. αμή αρχίσανε και αυτοί και άφηναν τον πόλεμον και εφεύγανε. Τότε επηρανε οι Τούρκοι θάρρος πολύ και οι Ρωμαίοι εόειλιάσανε πολλά. Και ετούτα εγίνισαν όιατίέφυγε ο καπετάνιος, οπού έκαμνε χρεία να στέκη και να πολεμά έως να αποθάνη εις την τιμήν του, και ήθελε όιόει θάρρος και των συντρόφων του, όιατί όλη η δύναμη του Τούρκου ήτανε εις εκείνην την μερέα. Και οι ελεεινοί Ρωμαίοι αμή ελιγοστεύανε και δεν ημπορουσανε να αντισταθούνε εισέ τόσο πλήθος Τούρκων". Η αποχώρηση του Ιουστινιάνη προκάλεσε σύγχυση και οι Τούρκοι άρχισαν να εισβάλλουν στην Πόλη κατά μάζες. Ακολούθησε η τελική αντίσταση κατά την οποία ο Κων/νος έπεσε πολεμώντας ως απλός στρατιώτης. Κι o καίσαρ, όταν άκουσε πώς έγινε πια το θέλημα του Θεού, επήγε στη μεγάλη εκκλησία, έπεσε και προσκύνησε ζητώντας έλεος από το Θεό κι άφεση αμαρτιών. Aποχαιρέτισε τον Πατριάρχη, όλο τον υπόλοιπο κλήρο, τη ρήγισσα, προσκύνησε σ' όλα τα σημεία κι εβγήκε από το ναό, πίσω εβόησε όλος ο κλήρος κι όλοι όσοι βρέθηκαν τότε εκεί, γυναίκες και παιδιά αμέτρητα τον ξεπροβόδισαν με θρήνους κι αναστεναγμούς, τόσο που έλεγες ότι η μεγάλη εκκλησία εσάλεψε από τον τόπο της, κι εμένα μου φαίνεται ότι ή βουή τους θα έφτασε κείνη τη στιγμή ίσαμε τον ουρανό. Καθώς έβγήκε από την εκκλησία είπε ένα μονό: "Όποιος θέλει να θυσιαστεί για τους ιερούς ναούς και την ορθόδοξη πίστη μας, ας με ακολουθήσει" και καβαλίκεψε το φαρί του κι ετράβηξε για τη Χρυσή Πύλη - εκεί ενόμισε ότι θα βρει τον άπιστο. Τον ακολούθησαν ως τρεις χιλιάδες πολεμιστές. Μπροστά στην πύλη είδαν πάρα πολλούς Τούρκους πού καρτερούσαν να πιάσουν τον καίσαρα. Τους εσκότωσαν όλους αυτούς. 'Έτσι ο καίσαρ έφτασε ίσαμε την πύλη, μα από τους πολλούς σκοτωμένους δεν ημπορούσε να προχωρήσει άλλο και πάλι βρέθηκαν μπροστά του άλλοι Τούρκοι κι έπολέμησαν και μ' αυτούς ως το θάνατο. Εκεί έπεσε ο ευσεβής καίσαρ Κωνσταντίνος υπέρ των ιερών ναών και της ορθοδοξίας, μήνας Μάιος, την 29η μέρα, αφού εσκότωσε με το χέρι του, όπως έλεγαν όσοι έμειναν ζωντανοί, πάνω από 600 Τούρκους, κι έτσι αλήθεψε ο χρησμός: "Με Κωνσταντίνο έγινε και πάλι με Κωνσταντίνο θ' αποθάνει". Γιατί οι αμαρτίες έρχεται ή ώρα και κρίνονται από το θεό και, καθώς λέγεται, οι κακουργίες κι οι ανομίες καταλύουν τους θρόνους των ισχυρών. 29η Μαϊου, 2:30 το μεσημέρι:Η χιλιόχρονη βυζαντινή αυτοκρατορία είχε καταλυθεί. Καμιάς πολιτείας η πτώση δεν θρηνήθηκε τόσο πολύ όσο της Πόλης του Ελληνισμού, επειδή ως το 1453 είχε παραμείνει το αδούλωτο προπύργιο του Βυζαντινού κράτους. Η αντίσταση των πολιορκουμένων μπροστά στους πολυάριθμους άπιστους για την πατρίδα και τη θρησκεία, έμεινε χαραγμένη στον υπόδουλο Ελληνισμό και δημιούργησε την εθνική συνείδηση στους 4 αιώνες σκλαβιάς. .... Οι Ελληνες μόλις διέτρεξε η φήμη πως έπεσε η Πόλη, άλλοι άρχισαν να τρέχουν προς το λιμάνι στα πλοία των Βενετσιάνων και των Γενοβέζων και καθώς ορμούσαν πολλοί πάνω στα πλοία βιαστικά και με ακαταστασία χάνονταν, γιατί βούλιαζαν τα πλοία. Και έγινε εκείνο που συνήθως γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις. Με θόρυβο, φωνές και χωρίς καμιά τάξη έτρεχαν να σωθεί ο καθένας μέσα σε σύγχυση... Ένα μεγάλο πλήθος άνδρες και γυναίκες, που όλο και μεγάλωνε από τους κυνηγημένους, στράφηκε προς τον πιο μεγάλο ναό της Πόλης, που ονομάζεται Αγια Σοφιά. Μαζεύτηκαν εδώ άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Σε λίγο όμως πιάστηκαν από τους Τούρκους χωρίς αντίσταση. Πολλοί άνδρες σκοτώθηκαν μέσα στο ναό από τους Τούρκους. Αλλοι πάλι σ' άλλα μέρη της Πόλης πήραν τους δρόμους χωρίς να ξέρουν για που. Σε λίγο άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι πιάστηκαν και πολλοί όμως από τους Ελληνες φάνηκαν γενναίοι αντιστάθηκαν και σκοτώθηκαν, για να μη δουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους σκλάβους. "Σε όλη την Πόλη τίποτε άλλο δεν έβλεπες παρά αυτούς που σκότωναν και αυτούς που σκοτώνονταν αυτούς που κυνηγούσαν και κείνους που έφευγαν". Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, "Απόδειξις ιστοριών" (μετάφραση). Ο λαός διέδιδε με το τραγούδι του το σκληρό μήνυμα ως θέλημα Θεού. Πηραν την πόλιν, πηραν την, πηραν τη Σαλονίκη, πηραν και την Αγία Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι, που ειχε τριακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυό καμπάνες κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος. Σιμά να βγουν τά άξια κι ο βασιλιάς του κόσμου φωνή τους ηρθ' εξ ουρανου κι απ' Αρχαγγέλου στόμα. Στις 2:30 το μεσημέρι η χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το σύμβολο του Ελληνισμού και Χριστιανισμού, είχε καταλυθεί.
Η Λαϊκή μούσα θρηνεί για την άλωση της Πόλης: "Πάψετε το Χερουβικό, κι ας χαμηλώσουν τ' Άγια γιατί είναι θέλημα Θεού, η Πόλη να τουρκέψη". "Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες". Αλλά το γενναίο φρόνημα του έθνους με αισιοδοξία δηλώνει: "Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι". Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη, Θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις. Εχάσασιν το σπίτιν τους, την Πόλιν την αγία, το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους. Τις το 'πεν; Τις το μήνυσε; Πότε 'λθεν το μαντάτο; Καράβιν εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου και κάτεργον το υπάντησε, στέκει και αναρωτά το: -"Καράβιν, πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;" -"Ερκομαι ακ τα' ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος, ακ την αστραποχάλαζην, ακ την ανεμοζάλην απέ την Πόλην έρχομαι την αστραποκαμένην. Εγώ γομάριν Δε βαστώ, αμέ μαντάτα φέρνω κακά δια τους χριστιανούς, πικρά και δολωμένα." (δημοτικό, απόσπασμα). Παραδοσιακοί και θαυμαστοί θρύλοι, αναπτύχθηκαν γύρω από την άλωση της Πόλης, για να θρέψουν τις ελπίδες και το θάρρος του εθνους επί αιώνες. "ΠΑλι με ΧρΟνουΣ και καιροΥΣ" Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Ποντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο "Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία". Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε "Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι". Πάρθεν η Ρωμανία Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια, επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον. Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον, εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον, Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει. Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν. "Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!" Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται, -Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι -Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν. -Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο. (Δημοτικό τραγούδι του Πόντου). "ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ": Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σε ένα σημείο: όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας από τους Έλληνες. Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μιααντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους σε ένα ποτάμι, Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά του ποταμίου σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο. Το ποτάμι θα συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο λαϊκός θρύλος...
"ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ": Κάποιος καλόγερος είχε ψαρέψει σε ένα ποτάμι ψάρια και τα τηγάνιζε κοντά στην όχθη του ποταμού. Τη στιγμή εκείνη ακούστηκε από ένα πουλί το μήνυμα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους. Ο καλόγερος σάστισε και αμέσως τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι και ξαναβρέθηκαν στο ποτάμι. Εκεί ζουν αιώνια μέχρι τη στιγμή της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, οπότε και θα ξαναβγούν για να συνεχιστεί το τηγάνισμα τους.
"Ο Πύργος της Βασιλοπούλας": Στα κάστρα του Διδυμότειχου ένας κυκλικός πύργος, ο ψηλότερος ονομάζεται "πύργος της βασιλοπούλας". Η παράδοση λέει πως κάποτε ο βασιλιάς διασκέδαζε κυνηγώντας και στη θέση του άφησε την κόρη του. Όταν τον ειδοποίησαν ότι έρχονται οι Τούρκοι είχε τόση εμπιστοσύνη στην οχυρότητα του κάστρου ώστε είπε: "αν σηκωθεί από τη χύτρα ο κόκορας και λαλήσει, θα πιστέψω ότι κυριεύτηκε η πόλη.". Οι Τούρκοι όμως χρησιμοποίησαν δόλο και έδειξαν το χρυσοκέντητο μαντήλι του βασιλιά στην κόρη του. Αυτή μόλις το είδε, τους παρέδωσε το κλειδί του κάστρου κι έγινε αιτία της άλωσης. Όταν κατάλαβε πως την ξεγέλασαν, δεν άντεξε την ντροπή και αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον πύργο. Από τότε ο πύργος λέγεται της βασιλοπούλας.
"0I ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ": Έ ναν από τους πύργους των τειχών της Πόλης τον υπεράσπιζαν τρία αδέρφια, άρχοντες Κρητικοί που πολεμούσαν με το μέρος των Βενετών (η Κρήτη τότε ήταν κάτω από την κυριαρχία των Βενετών). Μετά την πτώση της πόλης τα τρία αδέρφια και οι άντρες τους εξακολουθούσαν να πολεμούν και παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες τους οι Τούρκοι δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τον πύργο. Για το περιστατικό αυτό ενημερώθηκε ο Σουλτάνος και εντυπωσιάστηκε από την παλικαριά τους. Αποφάσισε, λοιπόν, να τους επιτρέψει να φύγουν με ασφάλεια από τον πύργο και να πάρουν ένα καράβι με τους άντρες τους και να γυρίσουν στην Κρήτη. Πραγματικά η πρόταση του έγινε δεκτή με τη σκέψη ότι έπρεπε να μείνουν ζωντανοί για να πολεμήσουν να ξαναπάρουν τη Βασιλεύουσα πίσω από τους απίστους. Έτσι οι Κρητικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο τους και ξεκίνησαν για το νησί τους. Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και ο θρύλος λέει ότι περιπλανιούνται αιώνια στο πέλαγος μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η μάχη για την ανακατάληψη της Πόλης από τους Έλληνες. Τότε το πλοίο των Κρητικών θα τους ξαναφέρει στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν και αυτοί μέρος στη μάχη και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και το ελληνικό έθνος να ξανακερδίσει την Πόλη.
Ο πόνος αδερφός και ο καημός κρυφός όμως...
τί στίχος..από την Ζαλοκώστα με την υπέροχη φωνή στης Κλειώ ...
ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΝΑΕΙ ?
Γιατί να πρέπει να μένει πάντα μυστική ?
Γιατί να μην μπορουμε να πούμε στον άλλο σ'αγαπώ χωρίς εγωισμούς ?
Μας αξίζει να πονάμε ?
Μας αξίζει αυτή η λησμονιά ?
και παρηγορείται κανείς ..περιμένοντας το Ουράνιο Τόξο να βγει μετα τη Συννεφιά και τη Βροχή.
Είναι θέμα τύχης τελικά ?
Θα πω είναι θέμα επιλογών!!..κι αν αγαπάς κάτι πολύ και έχεις αισθήματα βαθιά από ψυχής ένα ειναι σίγουρο ..όσο μακριά σου κι αν είναι ...εσύ το αγαπάς ..αυτό ναι λέγεται αγάπη δυνατή ...!!!κι ας πονάει ...!!!!
Ένα απόγευμα άνοιξα τα mail μου και βλέπω τις παρακάτω
μαντινάδες απο ενα Κρητικάκι φιλαράκι που ομιλεί με
μαντινάδες ...
σας αφήνω στην Κρητική Σκέψη !!! σε ευχαριστώ φιλαράκι μου
...όπως θα δεις εγώ σου συμπληρωσα και τις υπόλοιπες που κατα
καιρούς έχεις δημοσιεύσει ...!!ε , ναι το άξιζες !!!!!!!!!
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στην όμορφη Κρήτη μας !!
(Η Κρήτη είναι το πρώτο σε μέγεθος ελληνικό νησί, το πέμπτο σε μέγεθος νησί της Μεσογείου και το εντέκατο της Ευρώπης. Είναι το 8ο σε έκταση ελληνικό γεωγραφικό διαμέρισμα και σύμφωνα με την απογραφή του 2001 έχει 601.130 κατοίκους.)
"Κι αν δέν μπορώ να σε θωρώ.. μπορώ να σε θυμούμαι.. και με τη σκέψη σου αγκαλιά.. να πέφτω να κοιμούμαι...!!! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ "Στον κόσμο βρέχει ο Θεός.. κι εκεί που στέκεις λιάζει.. στην πλάση δε γεννήθηκε.. άλλη που να σου μοιάζει!!! ''το ίδιο λαθος δυο φορες.. και με τον ίδιο τροπο.. και με τον ίδιο ανθρωπο... δέν αξιζε τον κόπο....!! ~~~~~~~~~~~~~~~ ''φύγε χαρά..δε σε μπορώ.. μικρή σε...δε μου φτάνεις.. μη σου'χω κι υποχρέωση.. πως ευτηχή με κάνεις....!!! ~~~~~~~~~~~~~~~''
βρήτε μου κάτι που μπορεί.. σε ομορφιά να φτάσει.. το προσωπο τζη....τι στιγμή.. που θα χαμογελάσει...!!! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ''πες μου ανε παντίξωμε.. τυχαία σ'ενα δρόμο.. θα μ'αγκαλιάσεις..? η θα πείς.. απλα ενα ''γειά σου''...μόνο.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ''Σου'δειξα οτι ηθελες... να δεις..στο προσωπο μου... μα εχασα με τον καιρό.. κι εγώ τον εαυτό μου..!!! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ''Μοιάζομαι εμεις..δύο δεντρων.. αλάργο φυτεμένα... που δεν εσμίγουνε ποτέ..αν δε κοπεί..το ενα...!!!!!!!Γιωργου Κοζυρακη..
(Σύμφωνα με τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ο χορός πρωτο-εμφανίστηκε στην Κρήτη, όπου αναπτύχθηκε ως τέχνη κάτω από θεία έμπνευση και καθοδήγηση, και από εκεί διαδόθηκε στον υπόλοιπο ελληνικό κόσμο.
Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρονται στη γέννηση του χορού, αποδίδοντας την πατρότητά του στη Μητέρα των Θεών (Ρέα ή Κυβέλη), η οποία τον δίδαξε στους Κρήτες και συγκεκριμένα στους Κουρήτες, κάποια φυλή ή υποδιαίρεση του κρητικού λαού, αρχαιότατη αν κρίνουμε από την παράδοση που τους ονομάζει «γιους της Γης», ή μια ιερατική οικογένεια θεραπευτών - καθαρτών, που εκτελούσαν χαρακτηριστικούς χορούς, προκειμένου να επιτύχουν τον εξαγνισμό. Γι αυτό και θεωρείται ότι οι περισσότεροι χοροί της κλασικής αρχαιότητας ανάγονται στην Κρήτη.
Ο πιο φημισμένος κρητικός χορός ήταν ο πυρρίχιος και με τη γενική ονομασία «πυρρίχη» χαρακτηρίζονταν όλοι οι πολεμικοί χοροί της αρχαιότητας. Οι πηγές μας πληροφορούν ότι με τα χρόνια ο χορός εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και η κάθε πόλη που άρχιζε να τον χορεύει, δίνοντάς του και διαφορετικό όνομα, φιλοδοξούσε την πατρότητά του. Από το 300 μ.Χ. τον πυρρίχιο αρχίζουν να χορεύουν και οι γυναίκες και από τότε κάποιες παραλλαγές του παίρνουν χαρακτήρα χορού ερωτικού.
Οι περισσότεροι μελετητές σήμερα είναι πεπεισμένοι ότι αρκετούς χορευτικούς τύπους οι αρχαίοι Έλληνες τους διδάχτηκαν από την Κρήτη.
Για πολλούς από τους παραδοσιακούς χορούς της Κρήτης, μπορούμε να πούμε πως αποτελούν απόηχους των χορών των Κουρητών ή των χορών της πυρρίχης, ως παραλλαγές ή άλλες ονομασίες τους, μετασχηματισμένες στο πέρασμα των αιώνων.)
"Αν ακουστεί κελαηδισμός Πουλιού μές στην αυλή σου Θα'ναι οι ευχές που έστειλα εγώ για τη γιορτή σου....!!!! "Να ειναι η θάλασσα γυαλί κι απάνω το φεγγάρι μα και τα δυο δεν ξεπερνούν την εδική σου χάρη...!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~'
'Οπου κι αν χτίζεται φωλιά..να μη σας σπάει κλώνος.. κι οτι αγαπάτε στη ζωη...να μή το παίρνει ο χρόνος...!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~'
'Τη παναγιά δεν εχω δεί.. μα ξέρω τη μορφή της.. αφού εχω στο πλάι μου.. τη δίδυμη αδελφή της..!! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
''Oτι κι αν είχα σού'δωσα.. μα τώρα τα στερούμαι.. ενα απλο παράδειγμα.. τα σ'αγαπω..ας πούμε..!!! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
''Θέλω να έχει ανοιξη.. εκεί που χειμωνιάζει.. χαρούμενες φωνές παιδιών.. και φώς όπου δε λιάζει..!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Άντρας θα πει λόγο τιμής..
άντρας θα πει μια γνώμη..
εγκληματεί αν χρειαστεί..
μα και ζητά συγνώμη..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Για να σε μάθω να φιλειs..πρέπει να σε φιλησω...
γιατί δεν είναι ζωγραφια... Για να στο ζωγραφίσω..! !~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μιά μαντινάδα ειναι η Ζωή.. κι ενα τραγούδι μόνο... που κρύβει..γέλιο και χαρά.. η..στεναγμό και Πόνο..!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μιά σ'αγαπώ....μιά σε μισώ..... το ξέρω..ειναι πάθος................ μα σου θυμώνω που εσύ.......... εισαι....εισαι σε χέρια....ΛΑΘΟΣ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~Πόσες καρδιές χαρίζονται.. εκεί που δέν αξίζει.. και πόσες αλλες ο θεός.. άδικα βασανίζει..♥.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~Ποιός να'χει θέ μου δύναμη.. στή μοναξιά ν'αντέξει.. οντε ο χρόνος ο παλιός.. με τον καινούργιο μπλέξει.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τα μάτια μου είναι χαμηλά.. όντε βρεθώ κοντά σου.. λες κι εισαι εικόνα τσ'εκκλησιάς..και προσκυνώ μπροστά σου.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πέφτουν τα αστέρια τα ουρανού.. και κάνω την ευχή μου.. Όσο κι αν είσαι μακριά..~~~~~~~~~~~~~ Τρία στο κόσμο πράματα.. δε κάνουν σ'ιδιο σπιτι.. δυό κούνελοι..δυό πετεινοί.. και.....πεθερά με νύφη...!!! ~~~~~~~~~~~~~ οντε γεράσει ο ανθρωπος.. καλή ωρα σα και μένα.. φοράει ρούχα καθαρά.. και τα γυρνά..χεσμένα..! ~~~~~~~~~~~~~~~~~ Λένε πολλοί πως όνειρα.. είναι καλό να κάνεις... Κι εγώ ρωτώ.. τι ωφελούν.. αν κάθε αυγή τα χάνεις..? ~~~~~~~~~~~~~~~~ Συχνά από τα ματια μου.. τρέχουν οι στεναγμοί μου.. κι εχω και τσ'άλλους να μου λέν.. ειμαι αντρας.. και ντροπή μου. ~~~~~~~~~~~~~~~~~ 'Η Γλώσσα που'ναι γνωστική.. και καλαναθρεμένη.. κατέχει πότε να μιλά.. και πότε να σωπαίνει... ~~~~~~~~~~~~~~~ Γράψτε κάτι''Oφου..μακρυα μαλλιά λεπτό κορμί.. ερωτας καρδιοχτύπι.. ολα σου τα'δωσε ο θεός.. τίποτα δε σου λείπει...! ~~~~~~~~~~~~~~~~~ Να μη μυρίζεις γιασεμί.. η ομορφιά σου φτάνει.. και μυρωδιά ..και ομορφιά.. θα μ'αποκουζουλάνει..!! ~~~~~~~~~~~~~~ 'Βρείτε μου κάτι που μπορεί.. σε σύγκρισει να φτάσει.. το προσωπό της..τη στιγμή.. που θα χαμογελάσει.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~ Αν δε σ'αρεσω..να μη 'ρθεις.. τα πάρε δώσε κόψε.. μα'γω θα σ'εχω..θες..δε θες.. στη σκέψη μου κι απόψε..! ~~~~~~~~~~~~~~~~~ ΣΟΥ ΑΡΚΕΙ.. ΜΟΝΑΧΑ Ο ΕΑΥΤΟΣ... ΜΕ'ΚΕΙΝΟΝ ΕΧΕΙΣ ΜΕΙΝΕΙ... ΜΑΘΕ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ.. Ο 'ΓΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΙΝΕΙ...! ~~~~~~~~~~~~~~~ ΕΞΩ ΘΑ ΒΓΩ ΜΕ ΤΗ...ΧΑΡΑ.. ΚΑΙ ΘΑ'ΡΘΕΙ..ΚΙ Η...ΑΓΑΠΗ... ΓΙΑΤΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ.. ΕΙΝ'ΟΛΑ..ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΗ. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Εμένα θέλω να το λές.. κάθε παραπονό σου.. να βρώ το τρόπο να γελά.. πάντα το προσωπό σου..~~~~~~~~~~~~~
(Η βόρεια ακτή της Κρήτης είναι διαμελισμένη σε πολλους μικρούς και μεγαλύτερους κόλπους και είναι πιο επίπεδη ενώ η νότια ακτή είναι πιο απόκρημνη. Η Κρήτη βρέχεται βόρεια από το Κρητικό πέλαγος. Νότια από το Λυβικό. Ανατολικά από το Καρπάθιο ή Δωδεκανησιακό και δυτικά από το νότιο άκρο του Ιόνιου. Στην βόρεια πλευρά σχηματίζονται οι μεγάλοι κόλποι, Κισσάμου, Χανίων, Σούδας, Αλμυρού και Μιραμπέλλου.)
Ποτέ δεν πρέπει τα κλαδιά.. τις ρίζες να ξεχνούνε.. γιατί οι ρίζες αν χαθούν.. και κείνα θα χαθούνε. ~~~~~~~~~~~~~~~~~ Εγώ ειμαι αυτος που κυριακές.. Νεκρών κρανία πλένει.. και βλέπω ηντα'ναι ο ανθρωπος.. και τι απο 'κεινον μένει....! ~~~~~~~~~~~~~~~~ Οταν χαϊδευεις βιόλα μου.. τα μακρυα μαλλιά σου.. όλη η ζωη μου κρέμεται.. στα ακροδαχτυλα σου. ~~~~~~~~~~~~~~~~ 'Ο χωρισμός μας θα γενή.. αιτία να πεθάνω.. τη μαντινάδα ταίριαξα.. οχι..πως θα το κάνω..!! ~~~~~~~~~~~~~~~~ Πώς να σε πώ λουλούδι μου.. που με τη μυρωδιά σου.. εμέθυσα και ξέχασα.. πως ειναι τ'ονομά σου..! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Mέ ξύπνησαν στον ύπνο μου.. γιατί..παραμιλούσα.. τήν ωρα που σου έλεγα.. πόσο σε αγαπούσα.. ~~~~~~~~~~~~~~~ Χτύπα καρδιά μου δυνατά.. μα πάντα να θυμάσαι.. όσο πολύ θα αγαπάς.. τόσο πιο μόνη θα'σαι. ~~~~~~~~~~~~~~ Να βάλει η νύχτα.. τ'άστρα της.. και συ ρούχα.. σκισμένα.. και πάλι η πιο όμορφη.. θα'σαι εσύ για μένα....!! ~~~~~~~~~~~
να σαι καλά ψυχή μου...!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Θεέ μου και κάνε τις ευχές .. όλου του κόσμου πράξη.. και η ζωή του καθενός.. προς το καλό να αλλάξει..!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μικιό κοπέλι ο Ερωντας.. που παίζει κι ολο τρέχει.. τόν κυνηγώ να μή χαθεί.. μα κουρασμένο μ'εχει..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στα όνειρα μου σα θά'ρθει.-εχω χαρά μεγάλη..
.γιατί εκείνη τη στιγμή. .
Δεν την χαλούν οι άλλοι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μακάρι την αγάπη μου.. να σου'δινα πιο λίγη.. να στή χαρίζω πού και πού.. μικρή μου μη σε πνίγει...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Εσύ ΄σαι αιτία κι αγαπώ.. το κόσμο τον απάνω.. που αν ελειπες δε μ'ενοιαζε.. κι απόψε να ποθάνω..
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Για κάποια που δεν άξιζε..
Σ'έδιωξα από κοντά μου. .
Συγνώμη..που ξανaγυρνώ. .
Σε σένα μοναξιά μου...
~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΠΑΤΕΡΑ.. ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΩΧΡΑΣΑ.. ΣΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΣΟΥ ΤΗΝ ΑΚΡΗ.. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΡΟΧΙΝΟ ΝΕΡΟ.. ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΑΚΡΥ..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'ΜΙΑ ΑΣΠΡΗ ΠΕΤΡΑ,ΞΕΞΑΣΠΡΗ... ΜΕΣ'ΤΟ ΝΕΡΟ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ.... ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΑ.. ΠΑΝΩ ΤΗΣ...ΚΑΙ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ..!! ~~~~~~~~~~~~~~~~~
("...Χίτλερ να μην το καυχηστείς πώς πάτησες στην Κρήτη ξαρμάτωτη την ήβρηκες και τα παιδιά τση 'λειπαν στα ξένα πολεμούσανε πάνω στην Αλβανία..."
"... Κρήτη μ’ η Μεραρχία σου, αν ήτανε κοντά σου, το Γερμανό θα ν’ έθαφτες μέσα στα χώματά σου.
Κρήτη μου όμορφο νησί, που ‘γραψες Ιστορία, Δίχως στρατό πολέμησες μιαν αυτοκρατορία!
Τση Κρήτης τ’ Άγια Χώματα, όπου κι ανέν τα σκάψεις, Αίμα παλικαριών θα βρεις, κόκκαλα θα ξεθάψεις..."
"...Οι Άγγλοι και οι Αυστραλοί, και Ζηλανδοί ομάδι, αντάμα με τους Έλληνες πηγαίνουνε στον Άδη. Τέτοια ψυχή, τέτοια καρδιά, και λεβεντιά δεν είδα. Η Κρήτη σαν να ήτονε δικήτωνε πατρίδα. Και πολεμούσανε κι αυτοί ως ότου σκοτωθήκαν, Κι όσοι δεν αποθάνασι αιχμάλωτοι πιαστήκαν..." )
Πίνω του κόσμου τα πιοτά.. για να ξεχάσω εκείνη.. και μεθυσμένη η σκέψη μου.. πηγαίνει και τη βρίχνει..!!
~~~~~~~~~~~~~~~~'
Να μή σηκώνεις το σταυρό.. τον κρεμάστο ως το στόμα.. ανε δεν εισαι σίγουρη.. πώς μ'άγαπάς ακόμα...!
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Καρδιά.. δε σε λυπούμε μπλιό.. κι ας είσαι και δική μου.. να μάθεις όντε αγαπάς.. να θες τη συμβουλή μου...!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~'
Κάποτε προσευχήθηκα.. να ζήσω το σεβντά σου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~'
Φύλλα ξερά τα όνειρα.. χάμε στη γή πεσμένα.. σα τον αέρα τα'ριξε.. η μοίρα μου ενα ενα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στάλα τη στάλα το νερό.. το μάρμαρο τρυπά το.. το πράμα 'πού μισεί κιανείς..γυρίζει κι αγαπά το.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πάψε να είσαι σκυθρωπός.. κι ανθρώπους να διατάζεις.. μ'ενα γλυκό χαμόγελο... τό κόσμο εξουσιαζεις..!!
~~~~~~~~~~~~~~~
Και την ανάσα μου κρατώ.. όντε βρεθώ κοντά σου.. μη σου χαλάσω βιόλα μου.. την τόση ομορφιά σου...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Να ζήσεις μόνο μιά αυγή.. τόση ζωή σου φτάνει.. Ρόδο που ζει πολύ καιρό.. την όμορφια του χάνει..!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν πρέπει άνθρωπε ποτέ .. να 'χεις κακία τόση .. γιατί δεν ξέρεις αύριο.. αν θα σου ξημερώσει...!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Νύχτα..σκοτίδι..και βροχή.. και να'ρχεσαι κοντά μου... γνωρίζω σε..γιατί χτυπά..πιο δυνατα η καρδιά μου..!! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Ενα από τα Αγαπημένα μου Τραγουδια ) Στίχοι: Κώστας Φέρρης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ
Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί
Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί
Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου
Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή
Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά
Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Φευγει και γίνονται σωρός.. τα πιατα στη κουζίνα.. τα ρούχα μου ειναι απλυτα.. κι εγώ ψοφώ απ'τη πείνα..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Του φεγγαριου κουβέντιαζα.. προτού να ξημερώσει.. γιατι ειχα βγει και αργησα.. κι εξω μ'ειχε κλειδωσει...!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tiνος ονείρου να κλουθώ.. για να σε συναντήσω... να γίνει αυτό η αφορμή.. να μη ξανα..ξυπνήσω..!
~~~~~~~~~~~~~~~~
Τη μυρωδιά του γιασεμιού.. την ομορφιά τση βιόλας.. ολα τα εχεις πάνω σου.. και περρισευουν κιόλας..!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Βγάνω στιχάκια της στιγμής.. οχι για πράμα αλλο.. μα για να κάνω απο μικιό.. το κέφι μας μεγάλο..!!
~~~~~~~~~~~~~~~
Οσα και να'χω βάσανα.. την ώρα που σε βλέπω.. τον κάθε μου αναστεναγμό.. σε γέλιο μετατρέπω...~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Ηθελα να'μουν μές τη γή.. ο μόνος που σε ξέρει.. κι ο μόνος που θα άφηνες.. να σε βαστά απ'το χέρι..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μοιαζωμαι εμεις..δύο δεντρών.. αλλάργο φυτεμένα.. απού ποτέ δε σμίγωμαι.. αν δε κοπεί..το ενα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τη πιο μεγαλη μου χαρά.. το πιο μεγάλο πόνο.. μου δείνει οταν ερχεται.. κι οταν μ'άφήνει..μόνο..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Φαντάσου μαυρα..μαυρα..θλιβερά.. Κ Α Τ Α Κ Α Η Μ Ε ΝΑ ΔΑΣΗ... να δείς πως γίνονται οι καρδιές.. που'χουν..Α Γ Α Π Η..χάσει.....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
