Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ο οραματιστής από το κορόιδο. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η συμμετοχή μας στην Ευρώπη από την …κατοχή μας από την Ευρώπη.

Συμβαίνει συχνά με τον άνθρωπο το εξής απλό φαινόμενο. Βλέπει άριστα τις "καμπούρες" των άλλων και δεν βλέπει καθόλου τη δική του. Σήμερα στο παγκόσμιο "μικροσκόπιο" βρίσκεται η "καμπούρα" των Ελλήνων. Όλοι τη βλέπουν, αλλά όχι οι Έλληνες. Όλοι βλέπουν την "καμπούρα" των Ελλήνων, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή η επιλεκτική "ορατότητα" είναι ένα φυσικό φαινόμενο και αυτό θα προσπαθήσουμε να το εκμεταλλευτούμε, για να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή "εικόνα" της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Θα δούμε και εμείς ως Έλληνες τις "καμπούρες" των άλλων, για να κατανοήσουμε τη δική μας, η οποία είναι όμοια. Σε έναν κόσμο "καμπούρηδων" οι πάντες μοιάζουν και άρα θα χρησιμοποιήσουμε τον "απέναντι" ως "είδωλο" δικό μας.

Πριν πούμε όμως οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση, την οποία στη συνέχεια του κειμένου θα αιτιολογήσουμε. Οι Ευρωπαίοι, που σήμερα μας "μαλώνουν" για τις "σπατάλες" μας, είναι οι κύριοι και αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το εξωτερικό μας χρέος. Τα άπειρα χρήματα του εξωτερικού μας χρέους δεν μπήκαν σε κάποια ελληνικά "σεντούκια". Ευρωπαϊκές τράπεζες τα έδωσαν και ευρωπαϊκές εταιρείες τα εισέπραξαν. "Πέρασαν" από την ελληνική οικονομία, αλλά δεν "στάθηκαν" σ' αυτήν. Οι ίδιοι άνθρωποι, που μας τα έδωσαν, ήταν οι ίδιοι που τα ξαναπήραν. Τώρα λοιπόν, που οι Βρυξέλες ζητούν "μέτρα", είναι ευκαιρία να λύσουμε και τις όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν μεταξύ μας.

Αφού έκανε το λάθος ο "κλέφτης" και τα "τσιράκια" του να φωνάζουν, καλό είναι ο "νοικοκύρης" να πάρει το "χαρτί" και το "μολύβι". Μας συμφέρει το "χαρτί" και το "μολύβι", γιατί είμαστε θύματα μιας κατάστασης, που, αν δεν αντιμετωπίσουμε με τον σωστό τρόπο, μπορεί να μας καταστρέψει. Είμαστε μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας και ως τέτοιοι θα λύσουμε τις όποιες διαφορές μας υπάρχουν με τους υπολοίπους. Κανένας δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της ενιαίας Ευρώπης, αλλά τα πάντα μέσα σ' αυτήν πρέπει να κινούνται μέσα στα πλαίσια της δικαιοσύνης του αμοιβαίου σεβασμού και βέβαια της ισότητας μεταξύ των λαών. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ο οραματιστής από το κορόιδο. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η συμμετοχή μας στην Ευρώπη από την …κατοχή μας από την Ευρώπη.

Αν κάποιοι Ευρωπαίοι εξέλαβαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση σαν τη μεγάλη ευκαιρία, για να καταφέρουν να κάνουν με χρήματα αυτά τα οποία απέτυχε να κάνει ο Χίτλερ με τα όπλα, κάνουν λάθος και αυτό το λάθος σύντομα θα κληθούν να το πληρώσουν. Σ' ό,τι αφορά το ίδιο το πρόβλημα του ευρώ και της σταθερότητας της ευρωζώνης έχουμε να πούμε σε όλους όσους διακατέχονται από "ευρωφοβίες" ότι αυτές δεν ευσταθούν. Κανενός ευρώ την ασφάλεια δεν θέτει σε κίνδυνο η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια η οικονομία της Ελλάδας αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό μέρος της ευρωπαϊκής οικονομίας —περίπου το 3%— και άρα μπορεί να στηριχθεί ανά πάσα στιγμή από την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα και πάλι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας, για τον λόγο ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει άμυνες. Άμυνες πολύ ισχυρότερες ακόμα και από αυτές των ΗΠΑ, των οποίων το δολάριο δεν απειλήθηκε από την "πτώχευση" ενός εκ των ισχυροτέρων "πυλώνων" της αμερικανικής οικονομίας, όπως είναι η Καλιφόρνια. Η Ευρώπη αποτελεί την πλουσιότερη αγορά του κόσμου και το νόμισμα του καταναλωτή είναι πάντα πιο ισχυρό από αυτό του πωλητή.

Ο δήθεν πανικός και οι υστερίες των Βρυξελών αποκαλύπτουν πολιτικές αγωνίες και όχι οικονομικές ανασφάλειες. Ποια είναι η κύρια αγωνία τους; Ότι η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση θα αποκαλύψει τα εγκλήματά τους. Ότι μετά από έναν "μαραθώνιο" λεηλασίας των ασθενέστερων κρατών από τους ισχυρότερους εταίρους καταλήξαμε στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν γνωστό εκ των προτέρων, εφόσον είχε εξ’ αρχής δρομολογηθεί γι' αυτόν τον λόγο. Περί αυτού πρόκειται. Το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών πολιτικών των Βρυξελών ήταν η "κατάκτηση" των ασθενέστερων εταίρων από τους ισχυρότερους. Τώρα, με τις "υστερίες" κατά της Ελλάδας, απλά χτυπάνε το "σαμάρι" για ν' ακούσει το "γομάρι". Χτυπάνε τον ασθενέστερο, για ν' ακούσουν και οι υπόλοιποι αδύναμοι. Χτυπάνε την Ελλάδα, για ν' "ακούσει" η Ιταλία, η Ισπανία και τα άλλα τα "παιδιά".

Τα εξωτερικά χρέη των κρατών κυρίως της Μεσογείου αποκαλύπτουν τη ζοφερή πραγματικότητα για τους λαούς τους. Λεηλατήθηκαν… και τώρα αυτοί, που τα λεηλάτησαν, φοβούνται τις αντιδράσεις τους. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν στήσει μια παράσταση "τρόμου" και ωμού εκβιασμού. Προκειμένου να μην αντιδράσουν, θα επιχειρήσουν να τους τρομοκρατήσουν με την "πτώχευσή" τους. Τα εξωτερικά χρέη των κρατών ήταν στην πραγματικότητα τα "ουίσκι" και τα "καθρεπτάκια", που πούλησαν στους "Ινδιάνους", προκειμένου να τους αφαιρέσουν τη γη τους. Ξαφνικά κυρίαρχοι λαοί βρέθηκαν να είναι "φιλοξενούμενοι" στις πατρίδες τους. "Φιλοξενούμενοι", γιατί κάποιοι τραπεζικοί "βρικόλακες" τους αφαίμαξαν και στη συνέχεια τους αφαίρεσαν τις ίδιες τις πατρίδες τους.

Απλά και γνωστά πράγματα, τα οποία έχουν γίνει και στο παρελθόν και γι' αυτόν τον λόγο τρομάζουν αυτούς που τα εφάρμοσαν. Το οικονομικό έγκλημα αυτού του τύπου, δηλαδή, δεν είναι μια καινούργια και άγνωστη πρακτική για το σύστημα. Η δημιουργία χρεών, προκειμένου να λεηλατηθούν ή να ελεγχθούν κράτη και λαοί, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Ολόκληρος ο Τρίτος Κόσμος με τα τεχνητά χρέη ελέγχεται και λεηλατείται καθημερινά. Εξαιτίας των χρεών λιμοκτονούν λαοί σε πατρίδες, οι οποίες θα μπορούσαν να τους θρέψουν με μεγάλη άνεση. Με λίγη ανθρωπιστική "βοήθεια", ένα τρακτέρ και μερικούς σπόρους, τούς αφαίρεσαν τις πατρίδες τους. Με λίγο "χαρτζιλίκι" διαφθοράς σε προδότες κυβερνήτες παραμένουν κατακτητές, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί αίμα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Οι περισσότεροι φτωχοί λαοί έχουν χάσει τις πατρίδες τους.

Το μόνο πρωτότυπο —στην περίπτωση που αναφερόμαστε— είναι ότι αυτού του είδους την πολιτική την έκαναν εις βάρος "ανεπτυγμένων" κρατών. Κρατών, τα οποία ήταν μακριά από τη "ζούγκλα" και τα οποία με τα χρέη και τη διαφθορά φρόντισαν να τα τοποθετήσουν στο κέντρο της "ζούγκλας". Άλωσαν κράτη, τα οποία μέχρι τώρα είχαν άμυνες και εξαιτίας της "ενοποίησης" τις έχασαν. Κράτη, τα οποία είχαν ισχυρές άμυνες μέσα στα πλαίσια των εθνικών πολιτικών και εντασσόμενα μέσα σε ευρύτερα πλαίσια τις έχαναν. Είναι η ίδια εγκληματική τακτική που ακολούθησε η Δυτική Γερμανία εις βάρος της Ανατολικής. Τι έκαναν; Ένα από τα πιο ισχυρά κράτη της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ευρώπης λεηλατήθηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια από τους "αδερφούς" του καπιταλιστές. Με την άνευ προστατευτικών δικλείδων ενοποίησή τους ο ισχυρός λεηλάτησε τον ανίσχυρο. Απαξιώθηκε η παραγωγή της Ανατολικής Γερμανίας και ως εκ τούτου ο πληθυσμός της βυθίστηκε στην ανεργία. Η ανεργία απαξίωσε το ανατολικογερμανικό κεφάλαιο και αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Δυτικογερμανούς να το αρπάξουν τζάμπα. Υποκριτικές "βοήθειες" και υψηλότοκα δάνεια αναμίχθηκαν και έγιναν μια "μέγγενη", η οποία έπνιξε το κράτος και τον λαό της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας.

Σήμερα οι Ανατολικογερμανοί περιφέρονται στην ενιαία Γερμανία όμοιοι με τους φτωχούς λαθρομετάναστες. Άνεργοι και χωρίς καμία περιουσία, είτε ιδιωτική είτε συλλογική. Ξανθοί "Πακιστανοί" και "Ινδοί" μέσα σε μια πατρίδα, η οποία τους "ξεζούμισε" και τώρα πλέον δεν τους "θέλει". Τους βύθισαν στα δάνεια, στερώντας τους όχι μόνον την περιουσία του παρελθόντος, αλλά και την ελπίδα να ανακάμψουν κάποτε στο μέλλον. Τα "αδέρφια" τους με τις λαμπερές "βιτρίνες" κατάπιαν ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στην πατρίδα τους. Οι Ανατολικογερμανοί την "πάτησαν" όπως τα έντομα, που έλκονται από τους δυνατούς "λαμπτήρες" και πεθαίνουν όταν "αγγίζουν" το "όνειρό" τους. Σήμερα οι Δυτικοί αδερφοί τους αντιλαμβάνονται σαν πρόβλημα και σαν "παράσιτα", που επιβαρύνουν την οικονομία τους. Την οικονομία των "ανεπτυγμένων", που της στερούν πόρους.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπράξει ένα κράτος εις βάρος του υποτιθέμενου λαού του από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Ποιος όμως το διέπραξε; Οι Γερμανοί εις βάρος Γερμανών; Το γερμανικό κράτος εις βάρος μιας μεγάλης μερίδας Γερμανών; Όχι βέβαια. Γερμανία —δυστυχώς για τον λαό της— δεν υπάρχει. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπάρχει ελεύθερη Γερμανία. Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία καθημερινά προσβάλει, ταπεινώνει και εξευτελίζει τον γερμανικό λαό για τις συλλογικές του ευθύνες σε ένα υποτιθέμενο "ολοκαύτωμα". Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία λεηλατεί καθημερινά τον γερμανικό λαό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ενιαίας πλέον Γερμανίας. Μια συμμορία Εβραίων, η οποία εκμεταλλεύτηκε τις αγωνίες ενός διχασμένου λαού και τον κατέστρεψε ολοσχερώς.

Αυτή η συμμορία χρησιμοποίησε —για να φέρει εις πέρας τον σχεδιασμό της— τον πιο διεφθαρμένο Γερμανό του τελευταίου αιώνα. Τον κοιλιόδουλο Κολ. Τον χρησιμοποίησε και κατόπιν τον "παρόπλισε", γιατί της ήταν άχρηστος. Ήταν πολύ βρόμικος και προκλητικός για ν' αναλάβει να εκφράσει τη μελλοντική "επεκτατική" πολιτική της Γερμανίας. Αυτή η πολιτική έπρεπε να έχει χαμηλό "προφίλ" και γι' αυτό επιλέχθηκε ένα "τίποτε" με το όνομα Μέρκελ. Αυτή η συμμορία, μετά το "πείραμα" της ενοποίησης της Γερμανίας, θέλησε —και το κατάφερε— να μεταφέρει την τεχνογνωσία της και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό ακριβώς είναι το όλο θέμα. Με την απόλυτη ενοποίηση της Γερμανίας στην πραγματικότητα έγινε μια πρόβα τζενεράλε γι' αυτά τα οποία θα έκαναν οι Εβραίοι στην ενιαία Ευρώπη.

Το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης "οπλίστηκε" με εμπειρία από τις δοκιμασμένες πρακτικές που ακολουθήθηκαν στην Ανατολική Γερμανία και εκεί ακριβώς πόνταρε. Όπως "κρύφτηκε" πίσω από το κράτος και την οικονομία της Δυτικής Γερμανίας, για να "καταπιεί" την Ανατολική, έτσι "κρύφτηκε" πίσω από το κράτος της ενιαίας Γερμανίας, για να "καταπιεί" την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι ίδιοι άνθρωποι, που εγκλημάτησαν εις βάρος των Γερμανών, επανέλαβαν τους εαυτούς τους και έκαναν τα ίδια εγκλήματα εναντίον όλων των Ευρωπαίων. Ισχυροποιήθηκαν με τη λεηλασία της Ανατολικής Γερμανίας και στη συνέχεια αυτήν την ισχύ τη χρησιμοποίησαν εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.

Η συμμορία αυτή δεν είναι αγνώστου "διαμονής". Είναι "συμμορία" με γνωστό "ονοματεπώνυμο" και γνωστή "κατοικία". Είναι η συμμορία που ελέγχει απόλυτα την οικονομία της εβραιοκρατούμενης γερμανικής οικονομίας. Η συμμορία της Deutsche Bank του Ιωσήφ Άκερμαν. Μια "συμμορία", η οποία εξ’ αρχής βάδιζε με "σχέδιο". Είχε απέναντι της τους νέους "Ινδιάνους", οι οποίοι είχαν μια περιουσία που τους ενδιέφερε και είχε έτοιμα "καθρεπτάκια" και "ουίσκι", για να τους ξεγελάσει. Σήμερα, που έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της "κατάκτησης", η επιθυμία τους είναι ν' αποφύγουν τις αντιδράσεις των θυμάτων τους. Γι' αυτό "χτυπάνε" την Ελλάδα, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και τους υπόλοιπους.

Η τρομοκράτηση των λαών και των κρατών που λεηλατήθηκαν είναι το ζητούμενο αυτής της πολιτικής. Γιατί; Γιατί θέλουν να μας "πουλήσουν" τον τελικό σχεδιασμό της καταστροφής, χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Θέλουν να μας "ρυθμίσουν" "χαριστικά" τα δάνεια και τα χρέη, προκειμένου να είμαστε "ευχαριστημένοι". Προκειμένου να μην αντιδράσουμε για τη λεηλασία. Προκειμένου να μην ψάξουμε να βρούμε ποιοι ευθύνονται πραγματικά για τα υπέρογκα χρέη που "φορτωθήκαμε" και ποιοι επωφελήθηκαν από αυτά. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, χρωστάει πάνω από μισό τρις ευρώ στο διεθνές και κυρίως στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Πού πήγαν αυτά τα χρήματα; Τα πήραν οι Έλληνες και τα έβαλαν στα σεντούκια τους, λεηλατώντας τους πόρους και βέβαια τον "ιδρώτα" των υπολοίπων Ευρωπαίων; Τα μετέτρεψαν σε επενδύσεις και άρα σήμερα ζουν εξαιτίας των κερδών κεφαλαίων, τα οποία ανήκαν στους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Τι έγιναν δηλαδή τα χρήματα των Ελλήνων αλλά και των υπολοίπων Ευρωπαίων, που "επενδύθηκαν" στην Ελλάδα; Τα χρήματα δεν "χάνονται". Τα χρήματα αφήνουν "ίχνη". Από τη στιγμή που οι Έλληνες τα πήραν, κάπου υπάρχουν. Αν δεν τα έχουν οι ίδιοι, αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι τα πήραν για λογαριασμό τους. Αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου. Η αναζήτηση των "ιχνών" του χρήματος. Είναι βέβαιον ότι υπάρχουν "ίχνη". Τόσο μεγάλα ποσά είναι βέβαιον ότι θα έχουν τεράστια "ίχνη".

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για ν' αρχίσουμε το "κυνήγι". Η Ελλάδα και οι Έλληνες, όταν μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είχαν μια πολύ συγκεκριμένη περιουσία. Μια περιουσία, η οποία μπορούσε να καταμετρηθεί με πολύ απλό τρόπο. Δεν ήταν αφηρημένη. Υπήρχε η ατομική περιουσία των Ελλήνων και η συλλογική περιουσία των Ελλήνων. Ο λαός των Ελλήνων φημίζονταν εκείνη την εποχή για τις αποταμιεύσεις του. Φημιζόταν για την παθιασμένη προσκόλλησή του στην ακίνητη περιουσία του. Σε μια εποχή ευρωπαϊκής ακμής, κατά την οποία οι ισχυροί ευρωπαϊκοί λαοί "κατανάλωναν" την ακμή τους, οι Έλληνες "αποταμίευαν" με πάθος. Δεν είχαν την πολυτέλεια να αφεθούν στην ασφάλεια ενός συστήματος, που φρόντιζε για τα μέλη του. Αυτά, που έναν Γερμανό του τα "εγγυούταν" το κοινωνικό κράτος της Γερμανίας, για τον Έλληνα ήταν κρυμμένα κάτω από το "μαξιλάρι" του.

Ταυτόχρονα όμως οι Έλληνες, ως λαός, είχαν και μια τεράστια συλλογική περιουσία. Περιουσία, την οποία δεν διέθεταν άλλοι λαοί σε συλλογικό επίπεδο. Περιουσία, η οποία προέκυψε από τις ιδιομορφίες των πολιτικοκοινωνικών δεδομένων που αφορούσαν την Ελλάδα. Περιουσία, που δημιουργήθηκε μέσα από συλλογικές θυσίες. Περιουσία, που σε άλλες χώρες —πολύ ισχυρότερες— ανήκε στη σφαίρα των ιδιωτικών συμφερόντων, εφόσον δεν επιτρέπονταν στα κράτη να κάνουν επενδύσεις σε χώρους οι οποίοι ενδιέφεραν τον ιδιωτικό τομέα. Το αποτέλεσμα ήταν η συλλογική περιουσία του ελληνικού λαού να είναι τεράστια και αμύθητης αξίας.

Εταιρείες-κολοσσοί ανήκαν στους Έλληνες πολίτες. Εταιρείες όπως η ΕΛΠΕ, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΕΥΔΑΠ, η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, η Εθνική Τράπεζα, η Ολυμπιακή, οι οποίες, αν ανήκαν σε ιδιώτες, θα τους καθιστούσαν μεγιστάνες παγκοσμίου βεληνεκούς. Εταιρίες πανάκριβες με κεφάλαιο όλων των τύπων και μορφών. Με άπειρο κεφάλαιο σε ακίνητη περιουσία —που απαιτούσαν οι υποδομές τους— αλλά και με κεφάλαιο σε έμψυχο δυναμικό, με το άρτια εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο προσωπικό τους. Τόνους χρήματος είχαν ξοδέψει οι Έλληνες όχι μόνον για να "χτίσουν" αυτές τις εταιρείες, αλλά και για να εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους.

Κοντά σ' αυτό το κεφάλαιο υπήρχε και ένα άλλο κεφάλαιο εξίσου μυθικής αξίας. Η Ελλάδα, ως φυσικός χώρος, ήταν πάντα ένα από τα πιο γνωστά "φιλέτα" στον Πλανήτη. Ήταν ένα "οικόπεδο" στη μέση της Μεσογείου. Στη μέση του μέσου της Γης. Ένα ανεκμετάλλευτο "φιλέτο", το οποίο περίμενε ανά πάσα στιγμή να αποδώσει χρυσάφι από την ανάπτυξή του. Ένα "φιλέτο", του οποίου η εκμετάλλευση εκείνη την εποχή ήταν μηδενική και "εκφραζόταν" από τη γριά του rooms to let και από το καμάκι, που αναζητούσε το εύκολο σεξ. Το συλλογικό κεφάλαιο των Ελλήνων, το οποίο αφορούσε την ακίνητη περιουσία του λαού, ήταν τερατωδών διαστάσεων. Το "μαγαζί" ήταν "γωνία" και ανήκε εξ’ ολοκλήρου στον ελληνικό λαό. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για ιδιομορφία πολιτικοκοινωνικών δεδομένων.

Η σύγχρονη Ελλάδα προερχόταν από "απελευθέρωση" και δεν ήταν η τελική "μετάλλαξη" κάποιου φεουδαρχικού συστήματος, όπως συνέβαινε με άλλα ευρωπαϊκά συστήματα. Δεν ήταν το τελικό αποτέλεσμα μιας δύσκολης "διαπραγμάτευσης" μεταξύ λαού και "γαλαζοαίματων", όπως συνέβαινε με τη Βρετανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία ή τη Γερμανία. Τα βουνά, τα δάση ή οι ακτές της δεν ανήκαν σε κάποιους "γαλαζοαίματους". Ανήκαν στον λαό της και ήταν αμύθητης αξίας. Μιας αξίας, η οποία ήταν "ορατή" για εκείνους που έβλεπαν τις οικονομικές εξελίξεις του τότε άμεσου μέλλοντος. Ήταν "ορατό" για τους γνωρίζοντες ότι ο τουρισμός θα γινόταν η βαριά βιομηχανία της επόμενης ημέρας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η Ελλάδα μπήκε στην Ευρώπη σαν ένας βαθύπλουτος κληρονόμος. Πανίσχυρη και με όλα τα δεδομένα να μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της. Είχε τεράστιο συλλογικό κεφάλαιο, είχε αποταμιευμένους πόρους και διάθεση να επενδύσει στην ανάπτυξή του. Ταυτόχρονα είχε και ένα άλλο προσόν, που έκανε τη διαδικασία ακόμα πιο εύκολη. Είχε "φθηνά" λειτουργικά. Είχε έναν κρατικό μηχανισμό πολύ "σφικτό" στα έξοδά του, σε βαθμό που να χαρακτηρίζεται "μίζερος". Είχε ανύπαρκτη διαφθορά. Οι κρατικοί υπάλληλοι ήταν από τους χειρότερα αμειβόμενους εργαζόμενους στη χώρα και η διαφθορά τιμωρούνταν σκληρά, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται αυτή στον βαθμό που να δημιουργεί κοινωνικό πρόβλημα.

Τι έγινε λοιπόν και μέσα σε λίγες δεκαετίες όλα αυτά άλλαξαν κατά τρόπο τραγικό για τους Έλληνες; Πώς δηλαδή ένας λαός, με "παράδοση" στη συγκέντρωση περιουσιακών στοιχείων, εμφανίζεται "νταντέλα"; Ένας λαός, ο οποίος είχε υπό την κατοχή του δεκάδες τρισεκατομμύρια δραχμές σε καταθέσεις —τα οποία μεταφράζονταν σε δισεκατομμύρια του δολαρίου εκείνης της εποχής—, βρέθηκε να χρωστά άλλα τόσα και με την υπόλοιπη περιουσία του να έχει "χαθεί". Τι απέγινε εκείνο το μυθώθες συλλογικό κεφάλαιο; Πώς ξαφνικά ο ΟΤΕ βρέθηκε υπό γερμανική ιδιοκτησία; Πώς ξαφνικά το μεγάλο λιμάνι της χώρας έχει γίνει κινέζικο και το μεγάλο αεροδρόμιο της χώρας έγινε γερμανικό; Πώς βρέθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ξένων ατομικών ιδιοκτησιών μέσα σε μια τόσο μικρή χώρα; Πώς κατάφεραν οι πολυεθνικές του τουρισμού ν' αποκτήσουν ιδιοκτησίες "πλακών" χιλιάδων στρεμμάτων πάνω στο "μπαλκόνι" του Αιγαίου;

Γιατί ξαφνικά οι δημόσιοι υπάλληλοι των "τρεις κι εξήντα", που δεν διαφθείρονταν όταν ήταν φτωχοί και είχαν ανάγκη τα χρήματα, άρχισαν να διαφθείρονται όταν έγιναν υψηλόμισθοι προνομιούχοι; Ποιοι εισέπραξαν εκείνα τα χρήματα της διαφθοράς;

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Καταλαβαίνει τον λόγο που κάποιοι στην Ευρώπη "φωνάζουν"; Φοβούνται μήπως οι Έλληνες "ξυπνήσουν" και "δουν" αυτά τα οποία δεν πρέπει …Δουν ότι για πέντε δρόμους, μερικές ψηφιακές συνδέσεις και υποβρύχια που "γέρνουν" έχασαν ολόκληρη την πατρίδα τους. Φοβούνται κάποιοι Ευρωπαίοι μην θυμώσουν οι Έλληνες και κάνουν αυτό το οποίο δεν τους συμφέρει. Φοβούνται μην κάνουν καταμέτρηση της ζημιάς και τους αποκαλύψουν. Φοβούνται τον "κερατά" και τώρα τον απειλούν και με "ξυλοδαρμό".

(Τραϊανού Παναγιώτης ...Έλληνας Πολίτης)