"..σ'αγαπώ μα δε φτάνει ήλιος δε λέει να βγει --ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ .."

  ..........

Ο πόνος είναι που στρέφει τις σκέψεις μας προς τα

μέσα και μας κάνει να μιλάμε με τον εαυτό μας.

 Αν αυτός που πονά έχει δημιουργικό ταλέντο,

τότε ο πόνος για την χαμένη αγάπη μπορεί να 

μετουσιωθεί σε ένα αριστούργημα, 

όπως είναι το παρακάτω τραγουδι.

τίχοι: Πόλυς Κυριάκου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Ερμηνευτές: Ελευθερία Αρβανιτάκη & Σταύρος Σιόλας

Όταν κάτι τελειώνει,

λιώνει ο πόνος το χιόνι,

γιατί είναι ζεστός,

σαν τον ήλιο ζεστός.
και μετά ξημερώνει 

κι ειμαι ακόμα πιο μόνη
όλο πιο δυνατός

και εσύ όλο πιο δυνατός.

Όμως ξέρω μια μέρα,

ίσως χρόνια μετά,

θα μετρήσω ξανά τα ξεθωριασμένα

χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.

Τα φτερά μου θα απλώσω και θα φτάσω ψηλά,

να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα,

χωρίς εσένα χωρίς εσένα

Όταν μένει σημάδι 

από ψέυτικο χάδι 

ξενυχτά μια πληγή, 

πάλι ως την αυγή.

Μοναξιά το λιμάνι,

σ'αγαπώ μα δε φτάνει,

ήλιος δε λέει να βγει 

μες τη νυχτα μου αυτή

Ομως ξέρω μια μέρα 

ίσως χρόνια μετά,

θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,

χωρίς εσένα , χωρίς εσένα.

Τα φτερά μου θα απλώσω 

και θα φτάσω ψηλά,

να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα 

χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.

Μοναξιά το λιμάνι

σ'αγαπώ μα δε φτάνει 

ήλιος δε λέει να βγει 

μες τη νύχτα μου αυτή !!!