Ήξερε ότι το ταξίδι ως το μέρος που ζούσε ο Θεός θα ήταν μακρινό κι έτσι έβαλε στην βαλίτσα του μερικά σοκολατάκια και αναψυκτικά και ξεκίνησε το δρόμο του.
Αφού είχε περπατήσει λίγο , συνάντησε ένα ηλικιωμένο κύριο.
Ο άντρας καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τάιζε περιστέρια.
Ο μικρός έκατσε δίπλα του και άνοιξε τη βαλίτσα του για να πιει ένα αναψυκτικό.
Ακριβώς τότε παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος έμοιαζε πεινασμένος κι έτσι του προσέφερε ένα σοκολατάκι.
Ο ηλικιωμένος δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χαμογέλασε στο μικρό.
Το χαμόγελο του ήταν τόσο όμορφο , που το αγόρι , θέλοντας να το ξαναδεί , του προσέφερε και ένα αναψυκτικό.
Ο γέροντας χαμογέλασε ξανά στον μικρό .
Το παιδί ήταν τρισευτυχισμένο!
Πέρασαν μαζί όλο το απόγευμα , τρώγοντας και χαμογελώντας , μα χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μία λέξη…
Όταν άρχισε να νυχτώνει , το αγόρι κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσει το δρόμο για το σπίτι του .
Σηκώθηκε κι αφού έκανε μόλις λίγα βήματα , γύρισε πίσω , έτρεξε προς το μέρος του ηλικιωμένου και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Κι ο γέροντας του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό του!
Όταν το παιδί έφτασε σπίτι του, η μητέρα του παρατήρησε το βλέμμα χαράς στο πρόσωπό του.
Το ρώτησε: ” Τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;”
Ο μικρός είπε: ” Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με το Θεό !”
Και πριν η μαμά προλάβει να απαντήσει ο μικρός πρόσθεσε:
“Και ξέρεις κάτι; Ο Θεός έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει !”
Εν τω μεταξύ , ο ηλικιωμένος ακτινοβολώντας και ο ίδιος από χαρά , επέστρεψε στο σπίτι του.
Ο γιος του , παρατηρώντας το βλέμμα ευτυχίας και αγαλλίασης στο πρόσωπό του τον ρώτησε:
“Πατέρα , τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;”
Κι ο γέροντας είπε:
“Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό!”
Και πριν ο γιος του προλάβει να απαντήσει , ο γέροντας πρόσθεσε:
“Και ξέρεις κάτι ; Είναι πολύ νεότερος απ΄όσο πίστευα!”
Πολύ συχνά υποτιμάμε τη δύναμη ενός αγγίγματος , ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αυτί έτοιμο να μας ακούσει, ένα ειλικρινές κοπλιμέντο, ή την πιο μικρή πράξη ενδιαφέροντος όλα εκ των οποίων μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας .
Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο , για λίγο ή για μια ζωή.
Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!
***********************************************
Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο , για λίγο ή για μια ζωή.
Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!
***********************************************
.jpg)
Προσπαθώ να μπω στην θέση σου και να δω το θέμα από την δική σου οπτική γωνία. Όπως το βλέπω κι από την θέση του εκπαιδευτικού. Κι από την θέση του ψυχολόγου-κοινωνικού λειτουργού. Όπως και από την θέση μιας νεαρής κοπέλας, που με δυσκολία μπήκε στο πόστο αυτό, με διαπραγματεύσεις από το υπουργείο λόγω του νεαρού της ηλικίας μου και των υψηλών μου διακρίσεων. Προσπάθησα...
Μετά ανοίγω τα μάτια και κοιτάω τριγύρω μου. Σκέφτομαι τον πληθυσμό με τον οποίο μένω - γιατί ΔΕΝ δουλεύω εδώ. Μένουμε μαζί με τα παιδιά. 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Επτά ημέρες την εβδομάδα. Βλέπω τους λευκούς από χλωρίνη τοίχους, τους διαδρόμους, τα κρεβάτια... Και θυμάμαι εικόνες από ορφανοτροφεία στην Ελλάδα, όσο ταπεινά κι αν ήταν, με ροζ κρεβατάκια και εμπριμέ τοίχους. Και ξέρεις τι βλέπω; Ότι λείπει το χρώμα από την ζωή μας.. κι αυτή η έννοια της οικογένειας. Πολύ πιθανόν κι από την δική σου, για να είσαι τόσο αρνητικός/ή και να το βλέπεις ως αυθαιρεσία.
Και όχι, τα παιδιά εδώ δεν είναι κατ'ανάγκη ορφανά. Είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, συνήθως από τους ίδιους τους τους γονείς ή από την Εκκλησία (άλλη καυτή πατάτα κι αυτή!). Ή παιδιά εθισμένων γονέων, τα οποία εθίστηκαν στα ναρκωτικά από βρέφη και τώρα βρίσκονται μαζί μας. Το υπουργείο τα απομάκρυνε από τις οικογένειές τους για να τα "σώσει". Και τα πέταξε εδώ...
Έχει τύχει ποτέ να μείνεις σε ένα δωμάτιο 3Χ4; Ξέρεις πως είναι να περνάς όλη σου την ημέρα σε ένα τέτοιο κατάλευκο δωμάτιο; Γιατί εγώ διάλεξα να κοιμάμαι σε ένα από τα δωμάτια των παιδιών κι όχι στον χώρο των υπεύθυνων... με το δικό μου σαλόνι και τηλεόραση ή γραφείο. Ονομάζεται ισότητα. Όσες φορές συζήτησα με τα παιδιά για τις εγκαταστάσεις, πήρα πάντα τις ίδιες απαντήσεις. Πολύ λευκό. Πολύ άδειο. Πολύ στενόχωρο. Πολύ μουντό. Πολύ σιωπηλό. Πολύ ξένο. Πολύ αδιάφορο... Λοιπόν, τους λέω κάθε φορά, τι λέτε να το κάνουμε δικό μας;
Η αυθαιρεσία βρίσκεται μονάχα στα μάθια του κατόχου της.. Τώρα εάν έπρεπε να'χαμε μεγαλώσει και σε ορφανοτροφεία για να ανέβουμε στα μάθια σου, συγγνώμη αλλά δεν το ήξερα.
Με εκτίμηση,
Αγριμιώ