Βάλε Μουσική , Χορεύοντας να φύγω...

Κάποτε θα γράψω μια μουσική 

ακουμπισμένη στα 

βλέφαρα δυο ματιών

όπως τ' όνειρο 

στην απογευματινή βροχή

όπως το κορίτσι

 στο περβάζι του βραδινού 

παραθύρου

όπως το πρωινό πουλί

 στο ελάχιστο κλωνί της 

ανεξάντλητης ελπίδας.

Κάποτε θα γράψω μια μουσική

 ακουμπισμένη στα 

βλέφαρα δυο ματιών

λάδι και κρασί για τις πληγές

 των απαρηγόρητων αδερφών

φως και πάλι φως

 για το ματωμένο δρόμο της 

ειρήνης. 

(Θωμάς Γκόρπας -τα θεάματα-)

********************************************************************************************

<< βάλε Μουσική>>

**Σε κάθε λύπη και χαρά
και σ’ ό,τι φέρνει ο χρόνος
η μουσική είναι συντροφιά
και λύτρωση και πόνος
σε κάθε ζήλια και θυμό
στο κλάμα στο σκοτάδι
και στο δικό μας το χαμό
στο τέλος και στο χάδι

**Μόνο η μουσική μου κάνει αλήθεια
ό,τι ψέμα τώρα και να ζω
Βάλε μουσική χορεύοντας να φύγω
σε μια φιγούρα απλή και δυνατή
το θέλω μου να πνίγω

Ό,τι θες εσύ τα χέρια μου ανοίγω
να κάνω ένα βήμα και στροφή
χορεύοντας να φύγω

Βάλε μουσική...
Κι ό,τι θες εσύ...

Και το ρυθμό της έχω βρει
προτού ακόμα αρχίσει
και ξέρω πριν το θέμα μπει
αν μ’ έχεις αγαπήσει
κι όταν το όχι θα ακουστεί
φοβάμαι να `μαι μόνη
μα το σκεπάζει η μουσική
που αμέσως δυναμώνει

*******************************************************************************************

Απλά για να ξέρεις...

Άλλη μια συνηθισμένη μέρα για μένα 

ΤΩΡΑ το Βλέπω ΣΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ 

σαν την αύρα που φυσάει πάνω από τον θάνατο 
σέρνεται αργά πάνω στο σώμα μου
γι'αυτ'ην την τελευταία μέρα που ζω.
ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ
δεν θέλω να ξαναγελάσω
Ποτέ δεν μοιράστηκα το γέλιο μου
ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΩ
δεν θέλω να ξανακλάψω
τα δάκρυα μου δεν φάνηκαν μέσα στη βροχή
εδω που βρισκόμαστε .
Σήμερα θα είναι η τελευταία μέρα μου
αλλά, δεν ανησυχώ

ταξιδεύω στη χώρα της ανακούφισης 

θα φυγω με αυτό το χαμόγελο

για να δεις οτι δεν σε κατηγορώ

Σέρνεται ανατριχιαστικά πάνω στο κορμί μου 

σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα 

ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ

δεν θα ξαναγαπήσωη αγάπη ήταν μάταιη
ΟΜΩΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ
δεν θέλω να ξανανιώσω 

τα αισθήματα μου δεν άγγιξαν κανέναν

κι ότι αγάπη έδωσαήταν
ΤΙΠΟΤΑ.

Cultured Pearls - Just To Let You Know

****************************************

Απόσταση....

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο

από το να αισθάνομαι άσχημα

και να μην μπορώ να σου το πω.

Όχι γιατί θα με σκότωνες

ή θα σε σκότωνε ή γιατί

δεν αγαπιόμαστε πολύ.

Είναι η απόσταση.

[...] Γιατί δεν έχεις

τηλέφωνο και μένεις τόσο

μακριά' το σήμα της Pepsi Cola,

οι γλάροι κι ο θόρυβος.

Frank O'Hara

-Η Έλξη των Ομωνύμων-

Δέσποινα Ολυμπίου - Εδώ είναΙ ΟΙ Νύχτες σου 

Love is all... (Μέγας Έρως) ..

Was raining in my heart

Falling deep inside of me

Drowning in my soul

This silence rushes over me

I am breath against this fire

And I will not turn away

I'm waiting for time to carry me

Like a tempest to the sea

Standing strong

Watching over

Love will keep me believing

Thru the darkcan you hear me calling

Holding on when I'm dreaming

Love is allLove is all

Thundering on high

Love was all I knew before I fell

And now the shots of man

Are echoing inside myself

I am breath against this fire

And I will not turn away

I'm waiting for time to carry me

Like a tempset to the sea

Standing strongWatching over

Yanni - LOVE IS ALL 

Vann Johnson 

Σημ. :...Μήπως, αν δεν έμπαινε στη μέση το λεγόμενον “αίσθημα” και η λεγομένη “ηθική”, θα ημπορούσε τότε μόνον να είναι ο έρως τέλειος και απλός και εύκολος, επ’ άπειρον πανήδονος και απολύτως παντοδύναμος – όλο χαρά (μόνο χαρά), όλο γλύκα (μόνο γλύκα), χωρίς απαγορεύσεις, στερήσεις, πικρίες, διάφορα “μούπες – σούπα” και άλλα αηδή και ακατανόητα, όπως η αποκλειστικότης, η εντός του γάμου αγνότης και όλη η σχετική με αυτόν απέραντη όσον και ματαία ηθικολογία και φιλολογία; 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ “Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ” 

Ο ΧΡΟΝΟΣ...

Θυμάμαι εκείνη τη γωνιά της αυλής στο πατρικό σπίτι,

εγώ μόνος, καθισμένος στο πρώτο σκαλοπάτι της μαρμάρινης σκάλας. Η τέντα απλωμένη,

βυθίζοντας το περιβάλλον σ' ένα δροσερό μούχρωμα, και πάνω στο πανί, απ' όπου

φιλτραριζόταν κοσκινισμένο το μεσημεριανό φως, ένα αστέρι πρόβαλλε τις έξι του ακτίνες από

κόκκινη τσόχα. Ανέβαιναν μέχρι τα ανοιχτά μπαλκόνια από το κενό της αυλής τα πλατιά φύλλα

από τις λατάνιες, μ' ένα χρώμα πράσινο βαθύ και στιλπνό, και κάτω, γύρω από το συντριβάνι, 

ήταν συγκεντρωμένες οι ανθισμένες τούφες από πικροδάφνες και αζαλέες. Ηχούσε το νερό 

πέφτοντας μονότονα, νανουριστικό, κι εκεί στο βάθος του νερού, άλικα ψάρια κολυμπούσαν με 

ανήσυχες κινήσεις, σπινθηρίζοντας τα λέπια τους με μιαν αστραπή χρυσού. Διάχυτη στο 

περιβάλλον μια χαύνωση, που αργά-αργά πλημμύριζε το κορμί μου.

Εκεί, στην απόλυτη θερινή σιγή, υπογραμμισμένη από τον ψίθυρο του νερού, με τα μάτια 

ανοιχτά σε ένα διαυγές μούχρωμα που λάμπρυνε τη μυστηριώδη ζωή των πραγμάτων, είδα τις 

ώρες να μένουν ακίνητες, αιωρούμενες στον αέρα, σαν σύννεφο που κρύβει έναν θεό, αγνές και 

αέρινες, χωρίς να περνούν.

Luis Cernuda

μετάφραση: Aντώνης Κουτσουραδής

COLDPLAY :CLOCKS 

H ΑΠΟΦΑΣΗ

**Όλοι οι άνθρωποι είναι έξυπνοι, άλλοι πριν, άλλοι μετά.

 Την κρίσιμη στιγμή, όμως, είναι όλοι χαζοί
 (Αραβική παροιμία) **

Δικαιολογίες για την ευθύνη του έβρισκε ακόμα και μισοκοιμισμένος τη νύχτα, καθώς τα 

αφηρημένα νύχια του έξυναν ελαφρά τον τοίχο δίπλα στο κρεββάτι. Από την άλλη πλευρά, το

εγγύς σώμα της Ρεγγίνας, σαν να βρισκόταν ενύπνιο σε αποβάθρα, με εκείνον να κατεβαίνει

αόριστες σκάλες προς το μέρος της θέλοντας να ξυπνήσει.

Τάσος Γουδέλης

***Η απόφαση είναι σαν το χέλι που πιάνεις πολύ εύκολα,
το δύκολο όμως είναι πώς να το κρατήσεις Μολιέρος ***

o Ναυτικός που αρνήθηκε τη Θάλασσα

«...κάποιο πρωί θ' ακουστεί μια μοναχική σάλπιγγα, ένα μεγάλο όλο φως σύννεφο θα 'ρθει και θα καλύψει τα πάντα, η φωνή της δόξας θα υψωθεί παντοδύναμη καλώντας με κι εγώ θα πεταχτώ μονομιάς επάνω και θα την ακολουθήσω ολομόναχος. Να γιατί δεν κοίταξα να παντρευτώ. Περίμενα, περίμενα συνέχεια και στο μεταξύ πέρασα τα τριάντα».

Ποιος αλήθεια ήταν ο λόγος που δεν της είχε πει τίποτε απ' όλ' αυτά; Ίσως επειδή δεν ήταν

σίγουρος πως θα τον καταλάβαινε. Αλλά δεν της είχε μιλήσει ούτε και για το πώς έβλεπε

τον ιδανικό έρωτα. Που ήταν όμως τι; Μα η συνάντηση ενός άντρα με την τέλεια γυναίκα

—πράγμα που συμβαίνει μονάχα μια φορά στη ζωή καθενός— και η ταυτόχρονη σε κάθε

τέτοια περίπτωση παρουσία του θανάτου, που σαν αορατός Πάνδαρος θα έσερνε και τους

δυο τους στο προαποφασισμένο αγκάλιασμα. Δεν αποκλειόταν καθόλου η φαντασίωση

του αυτή να οφειλόταν στις υπερβολές που κυριαρχούσαν στους στίχους των τραγουδιών

της πολυαγαπημένης του λαϊκής μουσικής. Με τον καιρό όμως είχε ουσιαστικοποιηθεί κι

έμενε κουρνιασμένη σε κάποια απόμακρη κόχη του μυαλού του, μπερδεμένη μ' ένα σωρό

άλλα πράγματα όπως ο συριγμός του παλιρροιακού κύματος ή η ανεξέλεγκτη δύναμη της

πλημμυρίδας και το καταιγιστικό σπάσιμο των αφρών πάνω στους σκοπέλους.

Yukio Mishima

*μτφ: Βαγγέλης Κατσάνης