Η Α δελφή Λ ογική ...

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν δύο καλόγριες. Η μία λεγόταν Αδελφή Μαθηματικά (ΑΜ) και η άλλη Αδελφή Λογική (ΑΛ) Ένα βράδυ ενώ σουρούπωνε, και ήταν και οι δύο ακόμα μακριά από το μοναστήρι

 

ΑΜ: Προσέξατε τον άνδρα που μας ακολουθεί εδώ και 38.5 λεπτά, Αναρωτιέμαι, τί να μας θέλει ;

ΑΛ: Είναι λογικό, θέλει να μας βιάσει.

ΑM: Ωχ, όχι! Στην απόσταση που βρίσκεται, θα μας προφτάσει σε λιγότερο από 15 λεπτά. Τι μπορούμε να κάνουμε ;

ΑΛ: Το μόνο λογικό φυσικά, είναι να βαδίσουμε πιο γρήγορα.

ΑΜ: Δεν καταφέραμε τίποτε.

ΑΛ: Φυσικά και δεν καταφέραμε τίποτε. Ο άνδρας έκανε ό,τι πιο λογικό μπορούσε. Ανέπτυξε ταχύτητα και ο ίδιος.

ΑΜ: Τότε τί κάνουμε ; Σε ένα λεπτό θα μας έχει φτάσει.

ΑΛ: Το μόνο λογικότερο είναι να χωριστούμε. Εσείς από 'δω και εγώ από 'κεί. Δεν θα μπορεί να ακολουθήσει και τις δύο.

Ο άνδρας διαλέγει να ακολουθήσει την ΑΛ.

Η Αδελφή Μαθηματικά φτάνει στο μοναστήρι και αρχίζει να ανησυχεί για την Αδελφή Λογική, που δεν έχει φτάσει ακόμη.

Φτάνει επιτέλους και η Αδελφή Λογική.

ΑΜ: Αδελφή Λογική! Δόξα τω Θεώ, φτάσατε! Πείτε μου τί συνέβη!

ΑΛ: Συνέβη ό,τι πιο λογικό. Ο άνδρας δεν μπορούσε να μας ακολουθήσει και τις δύο και διάλεξε εμένα...

ΑM: Ναι, ναι! Αλλά έπειτα ;

ΑΛ: Συνέβη ό,τι πιο λογικό. Άρχισα να τρέχω όσο μπορούσα πιο γρήγορα, και ο άνδρας έκανε το ίδιο...

ΑM: Και ;

ΑΛ: Συνέβη ό,τι πιο λογικό. Με πρόφτασε.

ΑM: Ωχ Θεέ μου! Και τι κάνατε ;

ΑΛ: Ό,τι ήταν λογικό να κάνω. Σήκωσα την ρόμπα μου.

ΑM: Ωωχ, Αδελφή! Και ο άνδρας τί έκανε ;

ΑΛ: Ό,τι ήταν λογικό, κατέβασε το παντελόνι του.

ΑM: Ωχ, όχι! Τι έγινε έπειτα ;

ΑΛ: Λογικό δεν είναι, αδελφή ; Μία καλόγρια με την ρόμπα σηκωμένη, τρέχει πιο γρήγορα από έναν άνδρα με παντελόνια  κατεβασμένα...!

(καλημέρες) ::))

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ...ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ..:)

Με τον Τάκη, το δωδεκάχρονο γειτονόπουλο μας είχαμε πάντα ήρεμες και χαμογελαστες κουβέντες, κάθε φορά πού τύχαινε να συναντηθούμε στην είσοδο της πολυκατοικίας ή στο πεζοδρόμιο, σε ώρες πού γύριζε από το κοντινό σχολείο του.
Του είχα πει κάποτε πως μου θύμιζε τα δικά μας άγόρια οταν ήταν κι αυτά στην ηλικία του, κι από τότε έδείχνε μια διάθεση να με ενημερώνει, πού καί πού, για τα του σχολείου του ή να δέχεται κάποια πειράγματα μου 

για τα ...καρφάκια των μαλλιών του.
Έτσι, το περασμένο καλοκαίρι, είχαμε πολλές φορές αρχίσει τίς κουβέντες μας με τη φράση «Του χρόνου στο Γυμνάσιο...", καί τα έξυπνα μάτια του να φωτίζονται από μια συγκινητική λαχτάρα καί προσμονή.

Προχθές το πρωί τον είδα να κάθεται στο κεφαλόσκαλο της εισόδου καί να ασχολείται άκεφος μ' ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ακολούθησε ό πιο κάτω διάλογος:
- Καλημέρα, Τάκη. Πώς καί δεν είσαι στο σχολείο;
-Έχουμεκατάληψη.
-Ξέρεις γιατί κάνετε κατάληψη;
- Διαμαρτυρόμαστε για κάτι νόμους καί για να βοηθήσουμε τους καθηγητές πού ζητούν περισσότερα λεφτά από την κυβέρνηση.
Θα την εκβιάσουμε την κυβέρνηση, μας λένε.
- Εσύ δεν θέλεις να πηγαίνεις σχολείο;
- Θέλω, πώς δε θέλω; Άλλα πώς, άφοϋ είναι κλειστό;
- Γίνανε καταστροφές στο σχολείο σου αυτές τίς μέρες;
- "Ε, όσο να 'ναι... όταν γίνεται χαβαλές.
- Με το να χάνετε, όμως, εσείς μαθήμα τα καί να γίνονται χάλια οι χώροι πού είναι για να τους χρησιμοποιείτε εσείς καί οι καθηγηϊές σας, νομίζετε ότι κάνετε κακό στην κυβέρνηση;
- Μμμ...
Το... συντονιστικό όργανο της κατάληψης του Σχολείου, μας λέει ότι αύτη είναι υποχρεωμένη να πληρώσει καί να τα ξαναφτιάξει.
- Το ξέρεις, όμως, ότι για όλα αυτά, πού ανήκουν σε όλους τους μαθητές, ήδη έχουν δώσει χρήματα όλοι οί Έλληνες, όπως καί οί γονείς σου, γιατί πληρώνουν φόρους; Όσοι κάνουν τίς καταστροφές δεν πρέπει να τιμωρηθούν:
- Πού να τους βρουν καί ποιος να τους πιάσει; Ξέρετε, ή αστυνομία δεν μπορεί να μπει γιατί υπάρχει αυτό το... να δεις πώς το λένε...
μμμ... ναι υπάρχει το άσυλο.
- Καί τα μαθήματα πού χάνονται; Ό καιρός περνάει καί υπάρχουν άλλα παιδιά πού μορφώνονται την ώρα πού εσύ χαζολογάς.
Αϋριο -μεθαύριο, αυτά είναι τα παιδιά πού θα προκόψουν.
- Θα τα μάθουμε όλα αργότερα, στο φροντιστήριο, μας είπε ό κύριος.
Το βλέπω καί από τον εξάδελφο μου πού λέει πώς δεν μαθαίνει τίποτα στο Λύκειο, αλλά μόνο στο Φροντιστήριο.
Το καλύτερο, μας είπε ένα μεγάλο παιδί, το πετυχαίνει όποιος βρίσκει αργότερα κάποιο μέσον καί διορίζεται στο Δημόσιο.
- Μα στο Δημόσιο όλοι λένε πώς οί μισθοί είναι μικροί καί δεν φτάνουν για να ζήσει μια οικογένεια.
- "Ε, θα κάνουμε απεργία μόλις διοριστούμε καί ή κυβέρνηση θα αναγκαστεί ν'αυξήσει τους μισθούς. Έτσι δεν κάνουν όλοι;

Έφυγα σιωπηλή.
Δεν είχα όρεξη για πειράγματα καί δεν ήξερα καί τί να του απαντήσω.
Θυμήθηκα τη γεμάτη υγεία καλοκαιρινή προσδοκία του «...για το Γυμνάσιο» καί σκέφτηκα ότι, στίς λίγες εβδομάδες πού πέρασαν, ό καημένος ό Τάκης, ό αυριανός πολίτης αυτής της πατρίδας, είχε ήδη μάθει τί σημαίνει «κατάληψη, εκβιασμός, απαίτηση, χαβαλές, μέσον, φροντιστήριο, απεργία, υποχρέωση της κυβέρνησης, άσυλο καί ατιμωρησία».
Ποιος να του μιλήσει για «καθήκον, χρέος, μόχθο, ατομική ευθύνη, πνευματικά εφόδια, μόρφωση καί πρόοδο»;
Είχε ήδη ...παραμορφωθεί.
"Ας είναι καλά οί εκπαιδευτές του! 

Μερόπης Ν.Σπυροπούλου

Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τ. 419, Νοέμβριος 2006.

Σαν τη Γάτα με το Σκύλο .....

ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ...

ΤΟ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ

ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ

ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΣΕ ΤΙ  ΔΙΑΘΕΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ

Ο ΚΑΘΕΝΑς .....

ΚΑΙ ΚΑΠΩς ΕΤΣΙ ....ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΣΚΥΛΟΓΑΤΟΚΑΥΓΑΔΕΣ :) :)

*************************************************************************

IΣΩΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ..."ΕΝΑΝΤΙΟΝ" !!

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ΄ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε - αυτό το απαίσιο << υπείροχον έμμεναι άλλων >> που μας άφησαν οι αρχαίοι.

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.


Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο, κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στην ζωή μου;

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό. Ακόμη και ο τελευταίος δημογραφίσκος έχει βλάψει την λογοτεχνία μας΄ σκεφτείτε τι γίνεται με τους διευθυντές συγκροτημάτων.

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους, τους άλλους όλους τους θάβουν. όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομουνται, κυριαρχούν οι γλείφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

Είμαι εναντίον των κουλτουριάδων΄ όλα τα αμφισβήτησαν εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για τα καλά. Χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους, όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους΄ και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία, από παντού βυζαίνουν, κι ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μες τα βολέματα του κατεστημένου.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

κείμενο του 1977
στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,
αρ. 1, Ιανουάριος - Απρίλιος 1979

****************************************************************

*******************************************************************************************

Η Ελλάδα...ο παράδεισος των γκάνστερ πολιτικών της ...

η Ελλάδα ...ο παράδεισος των γκάνστερ πολιτικών της ...

καμιά θυσία για την πατρίδα ..αλλά φαίνεται ότι 

ακολουθείται 

το ρητό του Νίτσε : 

..."μόνο εκεί που υπάρχουν τάφοι υπάρχει και η ανάσταση"....

Το μεγαλείο σε μια χώρα δεν είναι αριθμητικό χωνέψτε το ..

ποτέ δεν ήταν αριθμητικό ...η ιστορία έχει αποστραφεί την 

υλική διάσταση ... τα στεφάνια της νίκης στόλισαν μόνο 

ΛΙΓΟΥΣ και ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ !!.......

και λίγοι και εκλεκτοί δεν είναι αυτοί που βρίζουν και 

χλευάζουν τους άλλους λίγους .

.. απλά γιατί οι μεν λίγοι με 

τους απέναντι λίγους δεν ξέρουν γιατί ζουν ... όλα για το 

χρήμα -υλικά αγαθά και το κυριότερο διακατέχονται απο

δειλία ..και οι δυο πλευρές !!

... ωραία καλό είναι να μην παρουσιάζεται στην ζωή μας να 

κινδυνεύσει η ίδια μας η ζωή ... σήμερα όμως κινδυνεύει 

.. οπότε είναι προτιμότερο να ριχτούμε με ορμή στον αγώνα 

κατά αυτών χωρίς να λογαριάζουμε υλικές καταστροφές ή

και 

τη ζωή μας ... γιατί θα έχουμε στο νου μας αυτή τη μια 

αγωνιστική στιγμή που είναι ΥΠΕΡΤΕΡΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΚΡΙΑ 

ΚΑΙ ΑΠΡΑΚΤΗ ΖΩΗ ...

βαρέθηκα να ακούω για ημιμαθείς ... αυτοί οι ημιμαθείς ποιοι 

είναι ? η γιαγιά μας , ο παππούς μας ? , η μάνα μας ? ο 

πατέρας μας ? κι αν είσαι 40 χρονών ? ποιος -α είναι ? εσύ 

εγώ, αυτός , εκείνος ? ή τα παιδια μας ? ......ποιος ?? 

ΓΚΑΝΣΤΕΡΣ paradise !!!!!!!!

***********************************
Gangsta's Paradise Lyrics

Artist: Coolio 

As I walk through the valley of the shadow of death
I take a look at my life
And realize there's nothing left
'Cause I've been blasting and laughing so long
That even my momma thinks that my mind has gone
But I ain't never crossed a man that didn't deserve it
Me be treated like a punk you know that's unheard of
You betta watch how ya talking
And where ya walking
Or you and your homies might be lined in chalk
I really hate to trip but I gotta loc
As they croak, I see myself in the pistol smoke
Fool, I'm the kinda g that little homie's wanna be like
On my knees in the night
Saying prayers in the street light


1-Been spending most our lives
Living in a gangsta's paradise (2)
Keep spending most our lives
Living in a gangsta's paradise (2)

They got this situation, they got me facing
I can't have a normal life, I was raised by the state
So I gotta be down with the 'hood team
Too much television watching, got me chasing dreams
I'm an educated fool with money on my mind
Got my ten in my hand and a gleam in my eye
I'm a low down gangsta, set tripping banger
And my homies is down so don't arouse my anger
Fool, death ain't nothing but a heart beat away
I'm living life do or die, what can I say?
I'm twenty-three now but will I live to see twenty-four
The way things is going I don't know.

2-Tell me why are we so blind to see
That the ones we hurt are you and me?

(rpt 1)

Power in the money, money in the power
Minute after minute, hour after hour
Everybody's running, but half of them ain't looking
At what's going on in the kitchen
But I don't know what's cooking.
They say I gotta learn
But nobody's gonna teach me
If they can't understand, how can they reach me?
I guess they can't
I guess they won't, I guess they fuck
That's why I know my life is out of luck, foo!
**********************************************************

Η "Ελευθερία" του Κρούστσεφ.....

Κάποτε ο Κρούστσεφ μιλούσε σε μια συγκέντρωση 

συντρόφων ελεεινολογώντας τον Στάλιν. Έφτασε να 

αφηγηθεί πως ο ερυθρός τσάρος, χτυπώντας παλαμάκια, 

πρόσταζε αυτόν, τον Κρούστσεφ, να χορεύει τον γκοπάκ 

(έναν λαϊκό, καραγκιόζικο χορό). 

-Και συ τι έκανες; ρώτησε κάποιος από το βάθος της 

αίθουσας. 

-Τον χόρευα! απαντάει ο Κρούστσεφ.

 -Και γιατί το ‘κανες; ρωτάει πάλι η φωνή. -

Ποιος είναι που το ρωτά; ζητεί να μάθει ο νέος τσάρος. 

Κανείς δεν αποκρίθηκε… 

-Ε, να γιατί τον χόρευα! λέει ο Κρούστσεφ.

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΟΣ “ΟΙ ΛΑΧΝΟΙ ΤΟΥ 

ΕΡΕΜΠΟΥΡΓΚ” 14/1/1962 από το βιβλίο

“ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΙ 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”