"...με το να περιμένω να ρθεις...περάσαν χρόνια..."
κάπως έτσι ξυπνάς ένα πρωί, δηλαδή τί ένα ΟΛΑ τα Πρωϊνά
όλα γύρω σου Απαιτούν από σένα,
πραότητα, ΕΥΓΈΝΕΙΑ, Υπομονή, ετοιμότητα, εντιμότητα,
Αποτελεσματικότητα
κι εσύ απλά...δεν...
χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο,
απλά...δεν....
γιατί περίμενες την ευκαιρία που θα 'ρχοτανε
την επόμενη μέρα,
το ελπιδοφόρο αύριο,
γιατί νέος/α ήσουνα ακόμα μωρέ,
είχες χρόνια μπροστά σου,
γιατί τα καλύτερα έρχονται
γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...
μάλλον τον χάσανε τον δρόμο τους τα καλύτερα
κι είναι κι αυτή η κούραση που σε καταβάλει...
παράξενη κούραση κι ακινησία...
στέκεις ακίνητος/η και κοιτάς στο κενό
περιμένοντας ένα πλοίο που δεν έρχεται ποτε...
ποτέ σου όμως δεν σκέφτηκες πως ίσως περιμένεις
σε λάθος αποβάθρα...
ωραία Κοιμωμένη μου ώρα να ξυπνήσεις...
κοιμήθηκες την μισή σου ζωή
ε...φρόντισε τουλάχιστον να ζήσεις την υπόλοιπη μισή...
κι άσε τον Πρίγκιπα
έμπλεξε στην κίνηση κι αργεί...
ξύπναΑΑΑΑΑ!
Τελικό Συμπέρασμα : όταν δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη
της ζωής μας
τι ψάχνουμε να βρούμε την γαλήνη της ψυχής μας?
μπααααααααααααα!!!!
