Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

"Πότε τελειώνει το μάθημα για τα παιδιά;" Ν. Λυγερός-ΠΑΙΔΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ


Ν. Λυγερός-ΠΑΙΔΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ



Πότε αρχίζει το μάθημα για τα παιδιά; Όταν μπαίνουν στην τάξη; Κι αν δεν υπάρχει τάξη; Γιατί τα παιδιά να είναι μαθητές; Επειδή το θέλει ο δάσκαλος; Διότι το θέλει ο θεσμός, το κράτος ή ο ΑΣΕΠ; Ο δάσκαλος θέλει κάτι; Ή ακολουθεί μόνο και μόνο την ύλη;
Τι σημαίνει ύλη για τα παιδιά; Γιατί να έχει πάντα δίκιο ο δάσκαλος; Γιατί να κάνει ερωτήσεις ενώ ο ρόλος του είναι να δίνει απαντήσεις; Γιατί το λάθος να μην είναι δημιουργικό; Τα παιδιά είναι μόνο παιδιά ή μικροί άνθρωποι; Έχουν δικαίωμα με το σύστημά μας να είναι δημιουργικά; Ή πρέπει ν’ ακολουθούν τις οδηγίες του δασκάλου; Πώς ένας δάσκαλος είναι δάσκαλος; Με τις προδιαγραφές του κρατικού φορέα; Με τα τυπικά προσόντα του; Τα παιδιά ξέρουν ότι είναι δάσκαλος ή απλώς το πιστεύουν; Είναι θέμα οντολογικό ή δεοντολογικό;
Τι γίνεται αν είναι τα παιδιά προικισμένα; Και τι γίνεται όταν δεν είναι ο δάσκαλος; Ακόμα χειρότερα, τι γίνεται όταν ο δάσκαλος νομίζει ότι είναι προικισμένος και θεωρεί ότι είναι ειδικός για να προσεγγίσει τα παιδιά; Το ξέρει ότι τα προικισμένα παιδιά βλέπουν μόνο την αλήθεια και δεν ακούν αυτά που λέει; Το ξέρει ότι το γελοίο είναι τόσο χυδαίο που καταντά αστείο για τα παιδιά;
Ποιος μαθαίνει τους δασκάλους να έχουν μαθητές; Η εξομοίωση; Οι σχολικοί σύμβουλοι; Το πανεπιστήμιο; Ή απλώς η αδιαφορία του συστήματος; Όταν θυσιάζονται τα παιδιά στο σχολείο, ποιος το συνειδητοποιεί; Ο διαγωνισμός που πέρασαν οι δάσκαλοι; Γιατί τα παιδιά συνεχίζουν να κάνουν ερωτήσεις όταν υπάρχουν όλες οι απαντήσεις; Γιατί μερικά παιδιά θέλουν ν’ αυτοκτονήσουν και άλλα το καταφέρνουν;
Μήπως δεν μπορούν να μάθουν το μάθημα της ευτυχίας; Μήπως υπάρχουν πράγματα που είναι πιο σημαντικά; Η ανθρωπιά; Γιατί μας αρέσουν τα εύκολα μαθήματα; Επειδή δεν έχουν ουσία; Επειδή δεν αμφισβητούν τίποτα; Γιατί να πεθαίνει ο μικρός πρίγκιπας και αυτό να μην μας αλλάζει; Γιατί να υποφέρει ο ηλίθιος και να μην το νιώθουμε; Από έλλειψη συνείδησης; Δημιουργικότητας; Ή απλώς νοημοσύνης?
Γιατί τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να μην έχουν δικαίωμα να υπάρχουν; Επειδή υπάρχει ήδη η βιβλιογραφία; Επειδή όλοι ξέρουν το θέμα και το θεωρούν ανούσιο; Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης των στρατηγικών μάθησης αν δεν υπάρχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες;

Η βιοηθική έχει καθορίσει την έννοια της άθλιας ζωής, γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη έννοια της άθλιας μάθησης; Γιατί να επιτρέπονται όλα στη μάθηση; Διότι δεν υπάρχει θεός ή άνθρωπος; Ή και τα δύο; Γιατί οι δάσκαλοι διδάσκουν παραμύθια και όχι μύθους; Γιατί διδάσκουν ιστορία δίχως γεγονότα; Ποιο παιδί δεν θέλει ν’ ακούσει για ήρωες; Γιατί να υπάρχουν διαμάχες χωρίς μάχες;

Τα παιδιά έχουν συνείδηση; Ή δεν πρέπει να έχουν για να παρακολουθήσουν το μάθημα; Έχουν δικαίωμα να κάνουν ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις; Έχουν κάποια συμβολή στο μάθημα ή είναι απλώς πειραματόζωα; Υπάρχει ιστορία του παιδιού; Γιατί τα παιδιά να είναι μόνο μαθητές και όχι οι επόμενοι δάσκαλοι; Υπάρχει ελευθερία για τα παιδιά;

Πότε τελειώνει το μάθημα για τα παιδιά; 
από το blog του Δημήτρη Βαλατσό : DSV BLOG .. http://dsvsval.blogspot.com/2012/02/blog-post_21.html   ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Δημήτρη!!



Κάποτε θά'ρθουν - Παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου





                   Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν

και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,

κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,

λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί

που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα 
- Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης 




Αυτόχειρας....(από Βαγγέλη Ευαγγελίου)

Αυτόχειρας



""Μαζεύτηκαν όλοι οι αναμάρτητοι έξω απ' το σπίτι μου να με λιθοβολήσουν.
 Γνωστά πρόσωπα. Υπεράνω κάθε υποψίας πως δεν έχουν αμαρτίες. Τους άνοιξα την πόρτα από μόνος μου πριν προλάβουν να χτυπήσουν. Και βγήκα έξω στην αυλή. Τα μετεξεταστέα βλέμματά τους, με κοιτούσαν με απορία. Που δε φοβόμουν το Θάνατο ενώ αργά ή γρήγορα θα τον είχα κι αυτόν επισκέπτη. Ποτέ όμως δε φοβήθηκα κάτι που αξίζω. Μα μία ερώτηση που γεννιέται κάπου εδώ, είναι το ποιος μπορεί να σου δώσει αυτό που αξίζεις; Πόσω μάλλον Θάνατο! Πρέπει να είναι κάποιος άνθρωπος γυμνός. Και όλοι αυτοί εκεί έξω, ήταν ντυμένοι σαν κρεμύδια! Έκλαιγα για αυτό, από μέσα σου. Πρέπει να είναι κάποιος άνθρωπος που το ΕΓΩ δεν το βάζει ποτέ πρώτο σε μία πρόταση. Ούτε τελευταίο. Ίσως στη μέση για να το πιέσουν οι άλλες λέξεις και να πεθάνει από ασφυξία. Και όλοι αυτοί έξω από τα 24 γράμματα της αλφαβήτου, ήξεραν μόνο 3. ΕΓΩ! Ενώ εγώ, με βλέμμα πια ολοκάθαρο, σαν καλοκαιρινός ουρανός σε ξαστεριά, ήξερα πως η αμαρτία τους να με θανατώσουν, είναι μεγαλύτερη από τις άπειρες δικές μου. Αυτοί δεν το ήξεραν. Δεν το ξέρουν. Δε θα το μάθουν ποτέ. Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να τους δείξει τους εαυτούς τους, απέναντί τους ακριβώς, ήμουν εγώ, μα με σκότωσαν. Και δεν έχω τρόπο ως νεκρός να "πειράξω" την πραγματικότητα. Ξέρω τι έκανα. Έχω μετανιώσει. Όχι για αυτά που κέρδισα, αλλά γι' αυτά που χάνω. Στη ζωή μου άκουσα μπόλικες ιστορίες. Κάποιες από αυτές έλεγαν, πως κάποιο πρόσωπο έγραψε γράμμα σε κάποιο άλλο, λίγο πριν πεθάνει και στο γράμμα υπήρχαν πιτσιλιές από αίμα. Το πρόσωπο για το οποίο ήταν γραμμένο το γράμμα, απέμεινε με θλιβερά αναμνηστικά. Μία ντουζίνα κόκκινες πουά πιτσιλιές και ένα υστερόγραφο που έλεγε "Καλό ταξίδι. Σ' αγαπώ". Το "Καλό ταξίδι" το έλεγε στον εαυτό του και το "Σ'αγαπώ" σ' αυτήν. Δίκαια πράγματα. Μισά μισά. Μία άλλη ιστορία λέει, πως ένα πρόσωπο έγραψε ένα γράμμα σ' ένα άλλο και το άλλο πρόσωπο όταν το είδε, κατάλαβε πολλά. Τόσα τουλάχιστον ώστε να ξεκινήσει διαδικασίες ανοικοδόμησης στις γειτονιές της ψυχής.. Υπάρχει και μία ιστορία που ως νεκρός, δεν μου επιτρέπεται να την πω σε ζωντανούς. Κρίμα γιατί ήταν η σημαντικότερη από τις άλλες δύο..""

από blog ...
http://www.1978.gr και Βαγγέλη Ευαγγελίου

υ.γ. ο ίδιος έχει πει για τον ίδιον : ''Συνομιλώ με την εποχή μου. Με εμένα. Με τους άλλους. Ο αναγνώστης δεν πρέπει να ξεκινήσει με την επιθυμία να με καταλάβει, διότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Άλλωστε θα ήταν δυστύχημα για μένα να είμαι κατανοητός, γι' αυτό και στα κείμενά μου δεν είχα την απερισκεψία να παράσχω υπερβολικές διευκρινήσεις για το τι θέλω να πω. Δε γράφω για να καταλάβουν οι αναγνώστες, αλλά για να νιώσουν"